Tot spijt van wie het benijdt: de meisjespunk van Maria Iskariot krijste de concurrentie moeiteloos naar huis in de finale van Humo’s 24ste Rock Rally. En er is nog veel meer reden tot feestvieren, want met EN/EN werd een tijdje terug ook hun allereerste duivelskind geboren.
Nee, punk is heus nog niet dood. Al oogt ze tegenwoordig opvallend vrouwelijk. En Gents, dat ook. Maria Iskariot – de zelfverklaarde patroonheilige van betwistbaar gedrag – is er voor zij wiens innerlijke kind de peuterpuberteit nooit is ontgroeid. Onder leiding van frontvrouw Helena Cazaerck brengt het viertal klinkklare onzin verpakt in uitbarstingen van ronkend gitaargeweld. Precies het soort punk dus waarvoor wij maar al te graag onze zak met zilverlingen bovenhalen.
Het was immers alweer even geleden dat wij een groep nog zo compromisloos op hun gitaren hadden zien rammelen. Maria Iskariot neemt zichzelf duidelijk allesbehalve serieus. Hun spel klinkt naïef, puberaal zelfs, maar wie het schuim op de lippen van Cazaerck zag tijdens de halve finale – die Pixies-cover! – kan het enkel bevestigen: live is Maria Iskariot meer dan slechts een fluim in het gezicht. Daarnaast is de band ook niet vies van een seksuele toespeling meer of minder, geven de bandleden elkaar suggestieve koosnaampjes, en – zo hebben wij het toch onthouden – is al wie niet geil is onherroepelijk gezien.
Het plaatje klopt dus alvast. En de muziek? Die gaat op EN/EN alle kanten uit. Opener “Bedankt” serveert zo een portie best aanstekelijke poppunk, maar beschikt over een tekst die zelfs door XINK zou worden afgekeurd wegens te melig. “Bedankt om aan mijn zij te staan / Zonder jullie was ik al lang ten onder gegaan”, klinkt het in het refrein. Nee, om zich te kunnen meten met wijlen Luc De Vos – een vergelijking die al gevallen is – zal het viertal toch nog een broodje préparé extra moeten eten. Of twee, als het kan.
Nee, doe ons dan maar het duo “Sam” en “Zachter Bestaan”. Twee potige – hetzij ietwat brave – punkrockers voorzien van een stevige geut Gentse gezapigheid. En geloof het of niet: het kinderlijke woo-ooh-koortje in die laatste is wel degelijk een meerwaarde. Ergens ter hoogte van “Lief Klein Kind” wordt het overigens pas écht smerig – klinkt als “I Wanna Be Your Dog”, maar dan met iets meer schimmel tussen de tenen. Het zal je dochter maar zijn.
Dat Maria Iskariot ook iets anders kan dan enkel om ter luidst schreeuwen, toont het viertal aan op “Ze Weet Wat Ze Wil” – een lieflijke, ietwat knullige popsong. Geen verkeerd nummer hoor, maar ze kleuren hier wel heel erg binnen de lijntjes. Op afsluiter “Schipper” scheert Cazaerck ten slotte dan toch rakelings langs die eenvoudige, oer-Vlaamse melancholie waarop Gorki destijds een heel oeuvre bouwde. “Want ik ben te oud en ik speel je spel niet meer graag / En ik zoek niet langer een antwoord op de vraag / Waar ik heen moet gaan vandaag”, klinkt het aan het eind. Luc De Vos, dan tóch?
Zes nummers later begrijpen wij er nog altijd vrij weinig van. Maria Iskariot is op EN/EN hoorbaar nog op zoek naar wat ze wil zijn: een uit de hand gelopen grap of een gedegen groep om rekening mee te houden. Ach, doorheen de meerdere lagen ironie valt er voorlopig heus wel een geslaagde mop te ontwaren. Benieuwd of het ook om te lachen blijft.