Mother’s Instinct is een gepolijste remake van het Franstalige Duelles (waarmee Olivier Masset-Depasse verschillende prijzen won), dat op zijn beurt geïnspireerd was door de roman Derrière la haine van de Belgische schrijfster Barbara Abel. Met een aanzienlijk groter budget en twee vedetten op de affiche (niemand minder dan Anne Hathaway en Jessica Chastain nemen de rollen over die anno 2018 werden ingevuld door Anne Coesens en Veerle Baetens) leek de film alles in huis te hebben om uit te groeien tot een succesverhaal, maar niks is minder waar.
Regisseur Benoît Delhomme is nochtans niet de minste. De in Parijs geboren cameraman stond reeds in voor de oogstrelende cinematografie van Tran Anh Hungs bedwelmend mooie L’Odeur de la papaya verte en diens aangrijpende stadskroniek Cyclo. Daarnaast werkte Delhomme met gevestigde namen als Mike Figgis (The Loss Of Sexual Innocence), David Mamet (de puike Terence Rattigan-adaptatie The Winslow Boy) en Anton Corbijn (het stijlvolle A Most Wanted Man). De regisseursstiel is de Fransman duidelijk minder op het lijf geschreven, aangezien zijn debuut al snel afglijdt naar een routineuze psychologische thriller.
Na Interstellar en Armageddon Time is Mother’s Instinct de derde film waarmee Anne Hathaway en Jessica Chastain gezamenlijk op de affiche staan, maar de eerste waarin ze effectief ook scènes met elkaar delen. De leading ladies geven gestalte aan twee hartsvriendinnen die een idyllisch leven leiden in de ‘glanzende’ buitenwijken van New Jersey. Tot een tragisch ongeval daar abrupt een einde aan maakt en ook de innige band tussen de welvarende huisvrouwen vernietigt.
Het fatale incident vormt de katalysator van de film, die zich afspeelt in het paternalistische Amerika van de sixties. Gaandeweg slaat zo de toon van Mother’s Instinct om, en muteert dit melodrama tot een stereotype thriller over paranoia, wraak en obsessie.
Net zoals Duelles hulde bracht aan Douglas Sirk, en daarbovenop de stijlkenmerken van Alfred Hitchcock imiteerde, gebruikt Delhomme visuele chic als eresaluut aan deze grootmeesters. Het in een retrojasje gestoken Mother’s Instinct past dan ook perfect binnen de traditie van het soort verfijnde thrillers waar Hollywood tijdens zijn gouden jaren in uitblonk, maar van die finesse is hier helaas geen spoor meer te bekennen. De kraaknette pastelkleurige wereld die voor de lens wordt gehaald, is zowat de enige verdienste van deze veredelde weekendfilm. Het krampachtige scenario (dat ook al de zwakke plek was van het origineel) werd geschreven door Sarah Conradt, hoewel het lijkt alsof ze er zich wel erg gemakkelijk vanaf heeft gemaakt en het script van Duelles gewoon gecopy-pastet heeft, zonder daar ook maar iets persoonlijks aan toe te voegen. Voor wie al vertrouwd is met de plot, heeft Mother’s Instinct dan ook geen enkele verrassing meer in petto.
