Muziek die in de rondte stuitert als een lading slecht afgestoken vuurwerk: hoera, met English Teacher is het elke dag feest! Zet je schrap voor een vervaarlijk aanstekelijke cocktail van postpunk, Britse alternative, filmische escapades en spacey nu-jazz. Het antwoord op Black Country, New Road heeft een duidelijk motto: Everything. Everywhere. All at once.
English Teacher: een groepsnaam zo banaal dat er waarschijnlijk niet eens een halve pint over is gegaan om die te verzinnen. Al zijn er signalen vanop dat grofgebekte eiland aan de andere kant van het Kanaal dat we deze toch niet snel zullen vergeten. De band maakte al furore met debuut-EP Polyawkward en wist zo lovende commentaren te oogsten van onder andere NME magazine, BBC Radio 1 en 6, alsook Elton John. Alle recente hitterecords ten spijt: hier kan niet van een magere oogst gesproken worden.
Wat daar nu van aan is, mag het kwartet uit Leeds bewijzen met de eerste langspeler This Could Be Texas. Een albumtitel die eigenlijk al meteen belichaamt waar de groep voor staat. Alledaagse observaties met een grote dosis tongue-in-cheek humor en absurdisme. “This could be Texas’” een dadaïstische punch line die zo uit Monty Python of Blackadder zou kunnen komen. Niet enkel de titel doet ons giechelen, er passeren mijmeringen over de praktische problemen van een intergalactische pakketleveringsdienst in “Not Everybody Gets to Go to Space” en verontschuldigingen van zangeres Lily Fontaine dat ze zwart is maar toch geen R&B kan zingen in “R&B”. Andere rake observaties tonen dan weer de onzekerheden van jong zijn in 2024 (“I’m Not Crying, You’re Crying”) of dromen van verveelde tieners van een betere toekomst dan de nine-to-five grauwheid (“Albert Road”).
Muzikaal kunnen we de groep op eenzelfde manier omschrijven. Het is absurd, niet al te serieus en het springt alle kanten uit, maar daaronder zit een verdomd goed klinkende sound van indie, postpunk en zelfs cabaret. Er is geluisterd naar Radiohead, Black Country New Road en Dry Cleaning of Wet Leg, maar de manier waarop het kwartet hun invloeden bijeen kletst, levert een heerlijk bonte hutsepot op. Geen strak afgelijnde hap-slik-weg-genremuziek dus; probeer in het nu te leven en stel je vooral niet te veel vragen, lieve luisteraars.
Opener “Albatross” is zo’n nummer dat de blauwdruk legt voor English Teachers stijl. Rijk georkestreerd met piano, blazers, strijkers, tempo- en themawisselingen om de dertig seconden en dan die bijna kinderlijke stem van Fontaine: het theater is geopend. Waar de eerste beweging nog wat doet denken aan iets van Feist of Joanna Newsom, evolueert de track gaandeweg meer richting nineties alternative gitaargeweld. Ook “Broken Biscuits”, “This Could Be Texas” of “Not Everybody Gets to Go to Space” hebben dat element van een soort hoorspel – maar wel een waarvan de door elkaar geweven thema’s indringend genoeg zijn om ons op het puntje van de stoel te laten zitten.
Want laat er geen twijfel over bestaan: deze bende kan spélen. Zowel de meest exotische opeenvolging aan maatsoorten als gortdroge postpunk worden met microscopische precisie gespeeld. Daarover wordt een breed sonisch laken gedrapeerd dat zelden bombastisch of overbodig aanvoelt. Naast humor wordt ook dystopie als op Radiohead’s Kid A en OK Computer met de nodige geloofwaardigheid gebracht. Luister maar naar hoe de elektronica in de verte door de barsten van een schijnbaar veilig akoestisch gitaartje probeert te kruipen op “Mastermind Specialism”. “The World’s Biggest Paving Slab”, “I’m Not Crying, You’re Crying” en “R&B” bevatten dan weer hoge dosissen lekker meeknikbare slacker rock. Eerlijk? Het reeds uitgebrachte “Nearly Daffodils” heeft inderdaad een hoge radiovriendelijkheid, maar is naar ons aanvoelen misschien wat te braaf en rechtlijnig – de math rock outro niet meegerekend.
Dertien tracks is niet niets voor een debuutalbum. Daarom gebiedt de eerlijkheid ook te zeggen dat de laatste nummers soms net die pauze of dat sonisch experimentje te veel bevatten. Maar laat de algemene teneur toch vooral zijn dat we, net als dit viertal, enthousiast als een puppy zijn dat er nog dergelijke muziek gemaakt wordt. Het is wild, exotisch, catchy, filmisch, het is alles en niets tegelijk. Absurd maar onvergetelijk als Britse humor en dan weer rauw en kil als de fikse regenbuien aldaar. Te veel adjectieven? Kijk, we zijn wat van de wijs. Leg deze plaat op, nog eens en dan nog eens, en u zal snappen wat we bedoelen.
