Atlanta Calling! André 3000 laat na bijna twintig jaar nog eens een volledig album op ons los, genaamd New Blue Sun. Veegt hij net als vanouds de vloer aan met de concurrentie in de hitlijsten? Dat is hoogstwaarschijnlijk een andere zaak. Bereid je voor op anderhalf uur etherische blaasinstrumenten, transformaties tot panter en tot goden verheven mieren. De heer drieduizend is terug, maar blijkt eigenlijk verder weg dan ooit te zijn.
Hij stond hoog op onze ‘hoe zou het nog zijn met…’-lijst. Ja, hoger dan MySpace of de Vuvuzela. André 3000. Jarenlang veranderde de producer/rapper uit Atlanta alles wat hij aanraakte in een handomdraai in vierentwintig karaat goud. Denk aan hits als “Miss Jackson”, “Roses” of “Millionaire”. Een invloed die tot vandaag resoneert: beluister de platen van Childish Gambino en je snapt snel waar hij de mosterd gehaald heeft – zijn serie Atlanta zou zelfs losjes gebaseerd zijn op het ontstaan van Outkast.
En eerlijk gezegd, het leek ons billijk dat er na de breuk van Outkast wel snel een soloalbum zou volgen. André 3000 was eigenlijk al min of meer een soloartiest bij Outkast, waar hij en Big Boi bij elke plaat een soort gentleman’s agreement maakten: beiden kregen enkele slotjes toegewezen waarop ze dan min of meer creatieve carte blanche kregen. Het duidelijkst werd dit op Speakerboxx/The Love Below, een dubbelaar bestaande uit een kant met Big Bois gangsta hiphop en een van André vol maffe funkpop.
En plots vervaagde hij aan de top van de muziekwereld, als een foto die te lang in de zon heeft gelegen. Oké, we moeten ook niet overdrijven, hij verscheen nog wel eens op samenwerkingen met onder andere Frank Ocean en er kwam een korte reünie met Big Boi. Maar een volledig album, dat hadden we al niet meer gehad sinds Idlewild in 2006, en echt zichtbaar in de showbizz konden we hem niet noemen. Hij werd enkel nog sporadisch gespot in het dagelijks leven van Atlanta, rondwandelend met zijn vaste metgezel: een fluit. Een fluit? Jazeker, u leest het goed. Waarom dit belangrijk is? Wel, laten we het even over deze nieuwe, New Blue Sun, hebben.
Voor zij die al klaarstaan to shake it like a polaroid picture, kunnen we kort zijn: weg met die discoballen. We krijgen een anderhalf uur durende trip van kosmische freejazz, gespeeld op een arsenaal aan blaasinstrumenten. Soms als een virtuoos en soms pingelend bespeelt 3000 de contrabasfluit, Mayaanse fluit, Electric Wind Instrument enzoverder. Acht instrumentale tracks die bijna alle vlotjes boven de tien minuten gaan en dimensies verkennen waar de gemiddelde theoretische natuurkundige de tanden stuk op zou bijten. Alice Coltrane en Brian Eno voeren het hoge woord.
En waar tracks vroeger gulzig volgepakt zaten met lekker scandeerbare verzen, heerst nu enkel de muziek. Al wordt er wel wat valsgespeeld; de songtitels beslaan halve pagina’s. Als illustratie citeren we hier de titel van de openingstrack: “I Swear, I Really Wanted to Make a “Rap” Album but This Is Literally the Way the Wind Blew Me This Time”. Waarna er twaalf minuten zweven op Peyote volgt. Wanneer de man wat minder voor communicatie vatbaar is, volgen er nog referenties aan Beyoncé, de Dalai Lama en te dure polo’s. Denken we.
Zodus: als André 3000 dit album had uitgebracht onder een ander pseudoniem, was het waarschijnlijk enkel opgepikt geweest in de freejazzwereld. Maar of dat slecht is? Hangt ervan af welke stijl jou warm krijgt. André 3000 bewijst ons hier wel twee dingen. Eén: muzikaliteit komt altijd bovendrijven, ook als een hiphopproducer zich aan kosmische fluitjazz waagt. Maar vooral, twee: hij heeft helemaal niets meer te bewijzen. Compleet vrij van de spiedende ogen van platenbonzen en gillende fans, vaart hij zijn eigen koers. Andromeda André, een ster in zijn eigen tijdruimte.
