Ach, millenials. We konden en mochten alles, we zouden allemaal profvoetballer en piloot worden. Vol vertrouwen en zonder kompas spreidden we de vleugels… en vielen we als een baksteen. Hard. Het ontwaken na deze onzachte landing en de dwaaltocht door een wereld van stuurloze moraal bezingt Tin Fingers op hun tweede album Rock Bottom Ballads. Intiem, intrigerend en vooral echt: dodelijk effectief, in een wereld waarin alles zo nep is als een Vegaspalmboom.
Tin Fingers, de band van Felix Machtelinckx, heeft een lange tocht achter de rug. Een parcours dat op zijn minst hobbelig genoemd kan worden: tienerjaren gedrenkt in narcotica en dad issues werden doorworsteld, waarna de leden besloten met dit duistere verleden te breken en zo puur en gezond mogelijk te gaan leven. Een verhaal zo wars van emoties, dat wil je zo onverbloemd mogelijk vertellen.
Verstoppen is dus geen optie. Op Rock Bottom Ballads wordt geen ondoordringbare muur van overdubs, producertrucjes of digitale oplapperij opgetrokken. Machtelinckx is eerder geïnteresseerd in het vastleggen van een gevoel, meteen wanneer dat ontstaat. Tracks werden snel geschreven en in maximum enkele takes opgenomen. Slotnummer en titeltrack “Rock Bottom Ballads” werd zelfs gewoon ter plekke geïmproviseerd en in die eerste pure vorm op band gezet. What you hear is what you get.
Mooi zo, en wat horen we dan precies? Kale tracks met mooie, duistere melodieën. Uncanny akkoordenprogressies op gitaar, grofkorrelige piano en bevende elektronica ondersteunen de ijle falsetstem van frontman Felix. Sommige nummers, zoals opener “Misstep”, neigen in de richting van Thom Yorkes weltschmerz-elektronica. Anderen, zoals “Lullabye For Losers”, “Drumming” of “LSD”, laten dan weer een breekbaar maar psychedelisch alt-folkgeluid horen – zie bijvoorbeeld Cass McCombs, Arcade Fire of Elliott Smith.
Het geluid op deze plaat is coherent met genoeg uitspringers om gevarieerd te blijven. Zo is er de plotse muzikale uitbarsting als in een verheven roes op “LSD”, het originele “Goodnight Piano” waarin het genoemde instrument in slaap gewiegd wordt, of het lofi interludium “Nightclub”. Naar het einde toe mogen zelfs voorzichtige danspasjes gepoogd worden op de meer uptempo songs “Hideout” en “5G”. Al blijft het wel eerie; denk een band als Balthazar maar dan in een spookhuis. Neen, die vergeet je niet meer.
En zo weet de Belgische band ons zeer effectief in de ban te houden. Het muzikale palet opent de deuren naar je onderbewustzijn waarin de soms harde maar eerlijke lyrics resoneren. Zo klinkt het refrein van “Misstep” als volgt: ‘Tonight I’m going for weightlessness, Tomorrow clean up the mess, How much stretch is left on my rubber soul, My damn rubber soul.’ Nihilisme en emotionele metaalmoeheid in vier verzen.
Rock Bottom Ballads heeft ons dus zeker weten te boeien. De gevolgde werkwijze zorgt voor pure songs die je als een geheel moet beschouwen. Dit heeft dan ook wel als gevolg dat er misschien niet echt nummers bovenuit steken die langer blijven hangen. Maar goed; steek die shuffle-knop achter slot en grendel, dim de lichten en ontsteek wat wierook voor driekwartier gewichtloosheid. We stijgen op vanaf het Absolute Nulpunt.
