Donald Glover komt soms een beetje over als een manusje-van-alles die tien dingen tegelijk probeert te jongleren, in de hoop dat er toch een of twee in de lucht blijven. Sommige projecten raken de roos, zoals Atlanta, een van de beste recente series die secuur het structureel racisme van hedendaags Amerika aan de kaak stelt en haarfijn ontleedt. Andere projecten komen moeilijker van de grond, zoals z’n filmrollen. En soms reageert het publiek niet op wat hij voor ogen had en groeit een lied uit tot een soort anthem voor BLM, zoals This is America initieel niet meer was dan een track om Drake te dissen (de parodieën op YouTube This is Nigeria, This is Iraq en This is The Philippines zijn niet te versmaden). Het is dus niet makkelijk om Donald Glover te zijn en een nieuw project te lanceren. Zeker niet als dit project een reboot van een film blijkt die de mosterd al vond in een jaren negentig tv-serie. En als dan nog eens halverwege de productie een van de twee krachten achter het project ermee kapt wegens ‘creatieve meningsverschillen’, dan werp je misschien beter de handdoek in de ring.
Phoebe Waller-Bridge werd vervangen door Maya Erskine. Het is echter wel duidelijk dat Waller-Bridge iemand is die een sterkere inhoudelijke stempel zou doordrukken, ze heeft dan ook de juiste geloofsbrieven met Fleabag en Killing Eve (dat eerste seizoen!). Erskine beperkt zich tot acteren en om de serie in goede banen te leiden viel Glover voor een groot deel terug op zijn Atlanta-medewerkers. Het goede nieuws eerst: de chemie tussen haar en Glover zit echt wel goed. De focus ligt meer op de relationele discussies dan op de actie, al is die ook aanwezig. De serie pakt de actie ook droger aan dan de gelijknamige Pitt/Jolie-film uit 2005, en probeert nadrukkelijker series als Barry of films van de Coen-broers te emuleren. En daar loopt het wel wat mis. De regisseurs van de reeks, hoe beslagen ook, hebben niet allemaal voldoende ervaring met een hoger budget, een grotere crew en complexere opnames.
De eerste twee afleveringen zijn geregisseerd door Hiro Murai (die ook enkele afleveringen inblikte voor Barry, maar ook 26 van de 41 episodes van Atlanta). Hij is overduidelijk de beste regisseur van allemaal (Glover heeft zeker wel het talent, maar mist nog wat ervaring). Die afleveringen als een lange tv-film zitten goed en juist van toon. De momenten met een heerlijke John Turturro zijn hilarisch en uitmuntend in scène gezet. Maar al zijn goede intenties en perfecte start worden teniet gedaan met afleveringen 3 en 5, beiden geregisseerd door relatieve nieuwkomer Karena Evans (vooral een verleden met videoclips voor Drake en Coldplay). Dit zijn de afleveringen op locatie en dat werd breed genoeg uitgesmeerd in de publiciteit voor de serie: er werd gefilmd in de Dolomieten en rond het Comomeer. Het ziet er alleen maar uit alsof er werd gefilmd ‘op locatie’. Dit is een term die tegenwoordig even nietszeggend is geworden als acteurs die in interviews beweren: ‘geen CGI’. Het zijn reclametrucs met termen die zo een brede verklaring dragen dat je er alle kanten mee uit kan. Een ‘second unit’ naar een ander land sturen om daar beelden te schieten die enkel als referentie dienen voor de digitale recreatie geldt dus technisch gesproken ook als ‘filmen op locatie’. In Mr. and Mrs. Smith is het zeer twijfelachtig dat de acteurs ooit een voet buiten Amerika hebben gezet. De scènes rond het skiresort zien er verdacht opgezet uit, alsof ze met miniaturen en achtergrondprojectie (van aldaar gefilmd materiaal) werken. De droneshots (een manier van filmen waar zeer veel technische maar nog veel meer veiligheidsrestricties gelden) verraden duidelijk dat het niet echt op locatie is. 
In de aflevering rond het Comomeer lijkt het zelfs alsof de makers eer betonen aan de achtervolgingsscènes uit To Catch a Thief van Hitchcock (een indirecte knipoog omdat hij ook een film heeft getiteld Mr. and Mrs. Smith, wie weet?). Helaas is het geheel van deze afleveringen rommelig aan mekaar gelijmd door een team dat geen tijd had of ondermaats materiaal terugkreeg van een regisseur die geen kaas heeft gegeten van hoe actie te filmen en hoe special effects te integreren. Vergelijk dit met wat een Bill Hader deed in het derde seizoen van Barry (aflevering 710N) en de conclusie is duidelijk.
Op dit moment is er nog geen nieuws of de serie verlengd wordt, maar gezien die vrij succesvol werd onthaald, lijkt de kans groot. De makers zouden ze wel beter beperken tot zes afleveringen in plaats van acht, waarvan drie geregisseerd door Hiro Murai en drie door Donald Glover. De beide heren hebben genoeg talent om dit te dragen, ze hebben niemand anders nodig. Prime Video heeft bovendien voldoende geld voor z’n series, dus ze kunnen ook makkelijk wat extra tijd kopen voor een betere postproductiefase.
Mr. & Mrs. Smith is te zien via Amazon Prime Video
