John Watts lijkt de laatste jaren wel aan een tweede jeugd/adem bezig: na Building Bridges in 2017 en Swimming in Thunderstorms in 2019 is er dus nu Triptych, een drieluik rond “love, power and people”.
Ook al staan de songs op het album niet mooi samen volgens thema, de onderscheidende vibe is wel voelbaar: waar het over zijn verloren liefde gaat, voel je de emotie en melancholie nog meer doorschemeren in Watts’ stem. Om dan, als het over politiek en de innerlijke strijd van de mens gaat, over te schakelen op een kwaad of meevoelend register. En het moet niet altijd relevant of innoverend zijn, zo schreven we al in 2019, als de boodschap maar overkomt.
Watts’ stem heeft een melancholische twang, maar die weet hij goed te bedwingen in “Nefertete”, dat van begin tot einde swingt als een zwoele zomerse bries, en waarin de vlinders in de buik goed voelbaar zijn. Maar het gaat algauw de andere kant op, tot hij in “The Hamburg Beat” het einde van de relatie voorspelt: “And we won’t last forever, like this river, the beat is gone. It slowly slipped away, the beat is gone”.
Met “Amoral Vacuum” zijn we bij de politiek geladen songs beland, waar John Watts in de huid van de afgewezen kiezer kruipt. “Can’t afford to drive the children, have to walk to school, Never thought that you and I would fail, Don’t know how to heat the bedroom, no matter how cold it feels, Never thought that you and I would fail”, zo beschrijft hij de wanhoop van diegenen die hun hoop in Johnson en co stelden, en hopeloos afgewezen en teleurgesteld werden. Maar, zoals “Still On The Train” aantoont, het is een kwestie van niet opgeven en vast te houden aan je eigen waarden (“Hung on through thick and thin and I bounced back again. Fighting on the losing side, that’s not the way for me”).
Over het verlangen naar het einde van het leven gaat “The Anaesthetist”. En ook al catalogeert Watts “The Sensual Beings” bij de categorie “people”, iets doet vermoeden dat dit ook bij “love” zou passen (“Sensual Beings, such a short life, Sensual Beings, desperate for love”).
Door de drie thema’s van het album door elkaar te verweven, worden de symboliek en thematiek wat lichter te dragen. En uiteindelijk maakt het niet uit wat het uitgesproken thema van een specifiek lied is, zolang de boodschap duidelijk is. En daar is John Watts alweer vlot in geslaagd: met zijn rake observaties en de juiste woorden weet hij weer volop mededogen op te wekken voor de achtergeblevenen.
Wie Fischer-Z live aan het werk wil zien om na te gaan hoe oud en nieuw werk perfect in een en dezelfde set kan, wordt op zondag 19 mei tijdens Blues Peer op zijn wenken bediend. Of je kan op zondag 25 augustus naar Oostende afzakken voor het W-Festival.
