Een kind dat Kenny als naam meekrijgt, zal altijd opgroeien tot een Kenny. Zo ook met Idiot Paradise, het nieuwe album van Dirk., dat ondanks hoorbare evoluties nog steeds vintage Dirk. klinkt. Gelukkig maar.
Waarom wij daar blij mee zijn? Omdat een Dirk. dan wel niet de coolest kid in town is, maar wel een van de meer interessante. Jelle Denturck en compagnie cultiveren nog steeds hun sullige anti-imago, maar rocken nooit minder dan de beesten én hun richtingaanwijzers staan zoals altijd goed afgesteld. Er wordt als vanouds koers gezet naar een bestemming halverwege tussen Weezer en de Pixies, waar puntgave melodieën en silly teksten bloemen van loud-quiet-loud-dynamiek voortbrengen. Ze begrijpen de kunst om ingetogen te zijn waar nodig om vervolgens genadeloos uit te halen: “Are You Awake” gaat van parlando naar primal screamtherapie op stroomstoten van poppunk én gooit er nog wat nanananaaaa’s achteraan.
Op Idiot Paradise kan er al eens afgeweken worden van dat parcours. Zo hebben de heren op “Afraid to Go Home” nooit meer geklonken als de Foo Fighters uit de nineties – de goede Foo Fighters, dus. Bovendien is er ook plaats voor rust en bezinning op Idiot Paradise – het album én het titelnummer. Dat laatste zwelgt in weemoed en onbegrip om een wereld die je niet begrijpt (‘wake up every day / conjure up a smile’), maar waaraan je niet kan ontsnappen: ‘I guess that we belong’ Het is een Gouden Eeuw voor assholes in deze schijnbaar losgeslagen wereld. Hufterigheid wordt beloond en met wat geluk wordt de grootste idioot nog (minister-)president ook. En wij zijn de idioten die hen democratisch verkiezen. Ook “Alarms” klinkt gezapiger dan we gewend zijn van Dirk. en bouwt mooi langzaam op. Het is niet met de twee voeten recht vooruit springen, maar ze eerst proper vegen alvorens alsnog ons gemoed te vertrappelen.
Zo gaat dat dan met volwassen zijn. Teenage angst has paid off well, zong Cobain vroeger al, maar wat moet een mens vervolgens wanneer de jeugdjaren definitief worden afgeschud? Gesettelde dertigers ruilen op “Half-Life” hun dromen in voor burgerlijkheid (‘now you’re proud of a dog / what happened?’) en Denturck kijkt het allemaal met lede ogen aan. Er wordt gevochten tegen de normaliteit in “Help, I’m Going Sane”, en “No” weet serieuze thema’s als grensoverschrijdend gedrag De Afrekening in te smokkelen (‘You can have a dick / Just don’t be a dick / Honestly / Try some honesty’). Nergens wordt er ook maar prekerig met een vingertje gezwaaid: Dirk. is slim genoeg om de boodschap te laten inzinken via catchy en melodieuze meezingers.
De hoogtepunten op Idiot Paradise zijn misschien minder hoog dan bijvoorbeeld “Hit” of “Toulouse” bij Cracks In Common Sense dat waren, maar het geheel klinkt evenwichtiger. Wild gitaargeweld wordt netjes afgewisseld met bezinning en alles klinkt uiterst gebalanceerd, ja, zelfs volwassen. Bovenal bevat album nummer drie nog steeds genoeg voer om de zalen in binnen- en straks hopelijk ook buitenland in de fik te steken. Is er immers iemand die zich niet kan vinden in teksten als ‘did I just make / a grave mistake?’ De originaliteitsprijs gaat Dirk. niet winnen met Idiot Paradise, maar met vakmanschap kom je al een heel eind.
