Vijf jaar is Shame ondertussen publiek actief, en dat is lang en tegelijk niet lang. In de AB liet het postpunkgezelschap horen dat het in die tijd een hele weg heeft afgelegd. Toch bleef het geluid van de begindagen belangrijk om de lont in het kruitvat te krijgen.
Wat doe je als je debuut een schot in de roos was? Als dat zo’n perfecte anthems bevatte dat je je greatest hits eigenlijk al half hebt ingeblikt? Voor Shame was het duidelijk. Halverwege de pandemie bracht het Britse vijftal tweede plaat Drunk Tank Pink uit, en dat bleek een draai weg van de te gekke riffs en meeschreeuwbare refreinen. De opvolger van Songs Of Praise grossierde in moeilijkere, dwarsere postpunk vol sprechgezang en schuwde de grote uitbarstingen, het vuisten-in-de-lucht-gevoel. Begin dit jaar ging ook Food For Worms verder op die ingeslagen weg; nog steeds moest Shame niets weten van instant-catchyness; wie wil meebrullen zal zich een weg moeten zoeken in de chaos.
Openingspunch “Fingers Of Steel”/”Alibis” is een een-tweetje met het beste van die laatste plaat; een begin dat ‘meteen terzake spelt. Shame zal slechts vijfkwartier spelen, maar laat er geen gras over groeien. Deze band is na vijf jaar – en slechts twee geaborteerde festivalzomers – een gerodeerde machine geworden. Wat de groep aan energie inboette – frontman Charlie Steen zal slechts één keer echt het publiek opzoeken – won het aan standvastigheid.
Noem het desnoods ook wel routine; dat is de keerzijde daarvan. Met een epilepsie-uitlokkende lichtshow is er voor het eerst ook meer afstand voelbaar tussen band en publiek. Was alles vroeger één kolkende massa, dan heb je nu vijf muzikanten op een podium. En daarvoor een chaos waar zij boven staan. Want natuurlijk blijft een vroege song als “Concrete” een explosief waar geen DOVO tegen opgewassen is.
Niet dat we van ontmijning zouden willen weten. Charlie Steen is ondertussen naar gewoonte half ontkleed, en vuurt een publiek aan dat dat niet nodig had om in een woeste pogo loos te gaan. Van de weeromstuit diept de groep “The Lick” op, een oudje waarin de frontman parlando een bizar verhaal over een bezoek aan de gynaecoloog (yup.) bovenhaalt. De boel ontaardt net zo goed in een meebrulfeestje, met dat “salutatiooons are in ordeeer”.
‘Live zal Shame zich hiermee als een vis in het water voelen, maar in het kille daglicht blijven de songs niet overeind’, schreven we in februari over die nieuwste plaat, en dat blijkt ook in de AB. Daar knalt “The Fall Of Paul” alsof het allemaal aan de productie van dat nochtans ‘live opgenomen’ Food For Worms lag. Op deze planken, voor dit publiek, wérkt het nummer veel meer dan wanneer het uit de groeven springt op onze draaitafel. Dat gaat minder op voor rustige nummers als “Burning By Design” of “The Orchid”. In dat laatste probeert de groep iets met een Smithsgitaar, maar het vergeet dat Steen geen zanger is, laat staan een Morrissey. “Adderall”? Dat nummer heet in onze wereld “Pintje”. Of nog beter: “Plassen, en dan pintje halen”.
Alsof The Clash in 1982 nog altijd op “White Riot” zou moeten leunen, zo is het “One Rizla” dat vandaag ultiem de vlam in de pan gooit. En dat wringt. Je zou denken dat de groep sinds die eerste repetitie nog eens dat soort jackpot vond, maar net als Mogwai het nog altijd van “Fear Satan” moet hebben, zo raakt deze groep ook niet voorbij de molensteen die hun grootste hit is geworden. Alweer: niets op aan te merken. Maar je vraagt je af hoeveel platen Shame nog kan uitbrengen zonder nog eens zo’n publieksfavoriet te schrijven. Je voelt bijna de opluchting als de groep na een slot dat bestaat uit “Snow Day” en het rustpunt “Angie” toch nog terugkomt voor nog één keer Songs Of Praise. “Gold Hole”, vijftig procent stommelende ritmes, een even groot deel meebrulbare zinnen, is het orgelpunt dat nog ontbrak. Een echt bisnummer ook; het werd in tegenstelling tot de rest van de set nog niet elders gebracht op deze tour.
“Dit is één van onze beste shows in België geweest”, heeft Steen dan al geroepen. “Laat ons dat maar uitmaken, Charlie”, wilden we terugwerpen. En dat dat die keer in de Rotonde van de Botanique was. Het is wat het is. “Vraag me achteraf niet op welk van deze nummers ik heb staan hobbelen”, schreven we twee maand geleden over Food For Worms. Het antwoord is helaas toch bekend: nog altijd voornamelijk op die van Songs Of Praise.
