Louis Garrel is eigenlijk vooral bekend als Frans acteur en werkte onder anderen met Bernardo Bertolucci (The Dreamers), Bertrand Bonnello (Saint Laurent), Woody Allen (Rifkin’s Festival), Greta Gerwig (Little Women) en Roman Polanski (J’Accuse). Sinds een tiental jaar neemt hij ook zelf achter de camera plaats, maar zijn filmografie als regisseur oogt met titels als Les Deux Amis en La Croisade toch een stuk minder imposant. Dat geldt zeker voor de flauwe tragikomedie L’Innocent, die op het jonste festival van Cannes te zien was in de sectie buiten competitie.
Het verhaal probeert tegelijkertijd doorleefd dramatisch te zijn en oppervlakkig humoristisch, maar slaagt in geen van beide. Niet in de moeizame grapjes, noch in de overladen karaktertekeningen die alle mogelijke problemen torsen: Abel (Garrel zelf) leeft met de dood van zijn vrouw die omkwam tijdens ongeluk waarbij hij achter het stuur zat. De jongeman worstelt tevens met de relatie jegens zijn moeder (Anouk Grinberg), die net beslist heeft dat ze wil trouwen met een vrijgekomen bajesklant (Roschdy Zem), die ze leerde kennen dankzij haar werk als acteercoach in een gevangenis. Er loopt ook nog Abels beste vriendin Clémence rond (Noémie Merlant), die eigenlijk bevriend was met zijn overleden liefde. Al die personages lijken enkel te dienen om problematieken aan te kaarten, netjes verpakt in een weinig meeslepend verhaaltje dat van het ene probleem naar het andere navigeert, maar wel altijd met een glimlach.
Dat dat totaal niet werkt, ligt om te beginnen al aan het feit dat de protagonist eigenlijk een vervelende etter is die de keuze van zijn moeder geen enkele kans geeft, obsessief gedrag vertoont en we eigenlijk heel weinig sympathie hebben voor hem. Als je dat dan ook nog eens verpakt in een uiterst banale vorm, dan blijft er helaas niet veel over om een degelijke film op te bouwen. En dus zitten we te kijken naar Abel en Clémence die zichzelf belachelijk maken met allerlei plannen die moeten aantonen dat de nieuwe liefde van de moeder niet te vertrouwen is, waarna blijkt dat we – uiteraard – op het verkeerde been gezet zijn. De rest van L’Innocent brengt meer van hetzelfde, maar dan overgoten met een thrillersausje dat alles tenminste een klein beetje extra cachet geeft.
Het is uiteindelijk allemaal bijzonder leeg – zowel om te volgen als om naar te kijken – oninteressant en vooral behoorlijk vervelend. Het is dan ook moeilijk een bestaansreden te vinden voor L’Innocent: de film biedt geen degelijk entertainment, geen inzichten en heeft nauwelijks plastische kwaliteiten. De geforceerde mix van geestigheid en dramatiek wordt mooi gevat door de slechtste scène in de film, waarin Abel en Clémence luidkeels in een bos de pro en contra’s lopen af te wegen van het deelnemen aan een misdadig opzet in ruil voor een aanzienlijke som geld: het is te onnozel om los te lopen, ziet er niet uit en is saai. Eén ding moeten we Garrel wel nageven: hij heeft oog voor kleurcombinaties in zijn beeld en de achtergrond van de bloemenwinkel die een rol speelt, past daar wonderwel bij. Jammer dat de rest van zijn visuele palet (en zijn narratief) niet even geïnspireerd zijn.
