Nadat ze decennialang als tandem de filmwereld verrijkten met titels als Blood Simple, Miller’s Crossing en The Big Lebowski (en dat is maar een kleine greep uit hun oeuvre), beslisten de Coen-broers een tweetal jaar geleden plots om ook soloprojecten aan te vatten. Joel Coen waagde zich aan een eigenzinnige Shakespeare-adaptatie met The Tragedy Of Macbeth, Ethan Coen zet met dit Drive-Away Dolls dan weer de meer komische traditie verder waarmee het duo vooral geassocieerd wordt. Verschillende bronnen berichtten over het feit dat de broers opnieuw de handen in elkaar gaan slaan voor hun volgende productie, maar deze wilde komedie toont in ieder geval dat ook onafhankelijk van elkaar hun respectievelijke talent onvermijdelijk komt bovendrijven. Het resultaat is bij de samenwerkingen dan wel vaak meer dan louter de som van de delen, je kan er niet omheen dat ook dit solo-uitstapje een verdomd creatieve brok cinema is.
De plot van deze absurde en moeilijk te catalogeren prent is zo rechtlijnig als maar kan: twee vriendinnen (Geraldine Viswanathan en een geweldige Margaret Qualley) moeten een auto afleveren in Tallahassee, Florida en komen erachter dat in de wagen een geheimzinnige koffer en dito draagtas verstopt zitten. De spullen zijn eigendom van een misdaadkartel dat uiteraard vervolgens achter hen aankomt. Tot daar de enigszins rationele verhaallijn want al de rest is puur komisch surrealisme. De vriendinnen – de ene een avontuurlijke lesbienne die volop geniet van vrije seks, de andere een bedeesd muurbloempje dat vrouwenliefde combineert met het lezen van Henry James – komen immers terecht in volkomen krankzinnige situaties die geen moer te maken hebben met realisme, des te meer met genreconventies en het typische soort humor waarmee de Coens al sinds Raising Arizona hun films injecteren. Telkens wanneer de gebeurtenissen een bepaalde richting lijken uit te gaan, worden onze verwachtingen ineens onderuitgehaald of worden we getrakteerd op een psychedelische interlude die volkomen los staat van de rest van het verhaal, maar perfect binnen de stijl en aanpak past.
Dat stilisme is nog een andere troef van Drive-Away Dolls en sluit eveneens heel goed aan bij stijlvormen die de Coen-broers eerder gebruikten. Alle klassieke bouwstenen van de film – montage, cameravoering, fotografie – worden immers opgeofferd aan ritme en een welbepaalde esthetiek die enkel en alleen betekenis en logica heeft binnen de filmische wereld die gecreëerd wordt. In die zin voelt de films soms meer aan als een soort cartoon dan een live-actionlangspeler en die insteek biedt de makers een ongelooflijke vrijheid die vrolijk de vloer aanveegt met elke vorm van verisimilitude. Daar komt ook nog eens bij dat het script van de hand van Ethan Coen en zijn eega Tricia Cooke (die ook meeschreef aan onder andere O Brother Where Art Thou? en Barton Fink) ons een reeks van de meest sappige en hilarische dialogen serveert die de laatste jaren in Amerikaanse komedies te horen waren.
Kijk ook uit naar een aantal cameo’s van bekende Hollywoodgezichten die duidelijk met veel plezier een kort nummertje komen opvoeren. Blijft u vooral ook zitten voor de aftiteling aan het eind, dan krijgt u te zien dat de film is opgedragen aan de artieste wiens werk diende als inspiratie voor een cruciale en verrassende plotwending.
