Wie zijn wekelijks zitje in de bioscoopfauteuil niet aan de ferm overhypete gimmick The Whale wil spenderen, kan zich nog altijd neerzetelen voor het aparte, maar best wel geraffineerde L’Envol. Jammer genoeg is dit het soort film dat krijgszuchtig moet vechten om het langer dan één week op de bioscoopaffiche te kunnen volhouden. En ook al is L’Envol verre van perfect – zo zijn sommige scènes net iets te langdradig, te melig of gewoon te vergezocht – vind je niemand die ellende zo mooi tot een virtuoos sprookje kan omtoveren als Pietro Marcello.
Deze Italiaanse filmregisseur die in 2018 internationaal doorbrak met de voor Gouden Leeuw genomineerde Martin Eden heeft al acht documentaires op zijn actief staan, wat je maar al te goed merkt aan zijn zeer opvallende filmstijl waarin vaak documentair aanvoelende beelden worden gebruikt die door het overmatige, maar effectieve kleurgebruik doen denken aan wat Peter Jackson deed in They Shall Not Grow Old. Deze nauwgezette techniek past hij ook toe in L’Envol (die in heel wat landen werd uitgebracht als Scarlet) en losjes gebaseerd is op De Scharlaken Zeilen van de Russische schrijver Aleksandr Grin, dat in de voormalige Sovjet-Unie reeds in 1961 werd verfilmd door Alexandr Ptushko.
De derde langspeler van Pietro Marcello vangt aan bij het einde van de Eerste Wereldoorlog. De moegetergde Raphaël (Raphaël Thierry) keert van het front terug en is op weg naar zijn vertrouwd Normandisch dorpje, waar hij te horen krijgt dat zijn vrouw overleden is, maar dat hij ondertussen wel de trotse vader is geworden van een flinke dochter. Langzaamaan ontdekt de ontredderde houtbewerker de bittere waarheid achter de dood van zijn echtgenote. Terwijl Raphaël alsmaar meer in zijn eigen verdriet geïsoleerd geraakt, begint dochter Juliette (die op volwassen leeftijd vertolkt wordt door Juliette Jouan en die we als kijker dertig jaar volgen) zich alsmaar vreemder en ongerijmder te gedragen, waardoor ze door de dorpelingen al smalend ‘de dwazin van de achterbuurt’ wordt genoemd.
Pietro Marcello mocht vorig jaar L’Envol presenteren in Cannes in de Directors Fortnight-sectie, en dat is niet toevallig, want deze opmerkelijke kroniek getuigt van auteurscinema die gedragen wordt door een eigen unieke cinefiele handtekening waardoor Marcello met een weldoordachte filmtaal erin slaagt om ellendeporno via een fel, bijna pastelachtig kleurenpallet waarin het gras groener wordt dan groen, om te toveren tot pure magie.
Door het gebruik van een 1.33:1-aspectratio geeft hij de film tegelijk een beklemmend, bijna ongemakkelijk gevoel dat diametraal staat tegenover de pittoreske plattelandscènes die wel op schilderijen van Anton Mauve lijken, terwijl de strakke regie schatplichtig is aan zowel de pastorale stijl van de gebroeders Taviani als het rustieke van Theo Angelopoulos. Ze roept zelfs herinneringen op aan wat Stanley Kubrick deed in Barry Lyndon, al was het maar voor het gebruik van de vele kaarsen. Net als het allemaal wat te ernstig wordt, begint Juliette (soms wat storend) een vrolijk Frans chanson te zingen – net alsof ze deel uitmaakt van een vrolijke Jacques Demy-film. Hoewel L’Envol een amalgaam is van verschillende stijlen die meermaals met elkaar dreigen te botsen, bouwt Pietro Marcello alles om tot een boeiend pakkend geheel waarin liefde en rouwverwerking sierlijk hand in hand gaan.
