In 2011 leverde het Franse schrijvers-regie duo Olivier Nakache en Éric Toledano Intouchables af, wat meteen hun grote doorbraak betekende. Die op geen enkel vlak beklijvende of zelfs maar interessante tragikomedie, kende een onverklaarbaar succes en kende zelfs een Amerikaanse remake – The Upside – met onder andere Kevin Hart in een van de hoofdrollen. Sindsdien liepen de projecten van tweetal minder in de kijker – Samba, Hors Normes en Le Sens de la Fête braken niet meteen veel potten – en met Une Anée Difficile blijkt nog maar eens dat dat volkomen terecht is.
Eigenlijk lijkt het door Nakache en Toledano opnieuw zelfgeschreven Une Anée Difficile behoorlijk op Intouchables. Waar in hun grote hit het draaide om een jongeman die tegen wil en dank een job aanneemt bij een rijke invalide werkgever en vervolgens tot betere inzichten komt, kan je hier één element vervangen door ‘radicale milieu-organisatie’ en het andere door ‘twee niet meer zo jonge mannen’. Albert (Pio Marmaï) en Bruno (Jonathan Cohen) laten zich ompraten om een bijeenkomst bij te wonen over de klimaatopwarming, maar doen dat vooral omwille van het gratis eten en bier. Ze raken evenwel beiden in de ban van het charismatische spreekster ‘Cactus’ (Noémie Merlant die echt beter materiaal verdient dan dit) waarna ze zich aansluiten bij de activisten en ze – uiteraard – langzamerhand betere mensen worden. Het script wil duidelijk een statement maken over het klimaat en de consumptiemaatschappij (een slow motion van een ‘black Friday shopping’ in Parijs vertelt ons dat wel heel nadrukkelijk) maar ook over het feit dat het makkelijker is om voor het milieu te strijden op een volle maag dan wanneer je met prangende geldproblemen kampt. Albert en Bruno zitten immers beiden tot over hun oren in de schulden en proberen met wat diefstal en oplichting hier en daar, het hoofd boven water te houden terwijl ze via een zelfhulpgroep tips proberen krijgen over beter budgetbeheer (dat de goeroe van die groep zelf een gokverslaving heeft en vermomd casino’s probeert binnen te geraken moeten we blijkbaar hilarisch vinden). En dus beginnen beide protagonisten niet met de beste bedoelingen aan het milieu-verhaal, het is immers net iets aanlokkelijker om spullen die mensen meegeven voor de kringloopwinkel zelf te verkopen, wanneer je 86.000 euro in het rood staat en zelfs geen dak meer boven je hoofd hebt.
Une Anée Difficile is banaal op alle vlak: verhalend, inzake de doorzichtige moraal en de vervelende liefdesplot en – veel erger – ook inzake vorm. De film ziet eruit als een slechte televisiereeks en helaas volgt de inhoud vlotjes dezelfde lijn. Het zal allemaal wel bedoeld zijn om met ene lach en een traan af te doen als entertainment met een vleugje maatschappijkritiek, maar dat levert zelden goede cinema op als er niemand met enige visie op het medium achter de camera staat, wat hier nog maar eens met verve bewezen wordt.