The Woman King, een historisch spektakel van Gina Prince-Bythewood (The Secret Lies of Bees, Love & Basketball) heeft een beetje het nadeel in de zalen te komen kort voordat Disney Black Panther: Wakanda Forever loslaat op het publiek. The Woman King behoort niet tot het genre van het Afro-Futursime, maar de trailer kon niet verhinderen dat een aantal van de actiemomenten wel heel veel gelijkenis vertoonden met gelijkaardig materiaal uit de Marvel-tegenhanger. Die vaststelling is echter gelukkig beperkt tot de trailer en de film zelf is niet alleen een pak beter dan Black Panther, maar ook veel meer geïnteresseerd in epiek dan in flauw in beeld gezette actie.
The Woman King begint nochtans allesbehalve veelbelovend. Via ‘voice-over’ worden we geïntroduceerd tot het 19e eeuwse Afrikaanse Dahomey-koninkrijk en zien we vervolgens hoe de gevreesde vrouwelijke krijgers van het land – De Agojie – op bloedige wijze een ‘raid’ uitvoeren op een vijandig dorp om gevangen genomen burgers te bevrijden. Op een bepaald moment gebruikt hun leider – generaal Nanisca – haar nagels als een klauw, om een tegenstander te doden. Veel dichter bij Black Panther iconografie kan je uiteraard niet komen.
Na die al bij al behoorlijk overbodige ouverture volgt gelukkig een heel andere film die het verhaal brengt van een jong meisje dat door haar vader verstoten wordt wanneer ze niet kan worden uitgehuwelijkt, waarna ze de ‘lijfwachten van de koning’ vervoegt en betrokken raakt bij de open oorlog met naburige stammen, paleisintriges en het verkopen als slaven aan de Portugezen van gevangengenomen vijanden. Er lopen te veel nevenplots doorheen het centrale verhaal en halverwege is er een ronduit belachelijke ‘twist’, maar al bij al blijft het geheel toch verhalend redelijk overeind.
Dat niet alles daarvan helemaal tot leven komt, heeft tot op zekere hoogte te maken met de wat wisselvallige regie van Prince-Bythewood die vooral in actiescènes zeker geen vlekkeloos werk neerzet. ‘Director of photography’ Polly Morgan is dan weer iets beter op dreef dan in het recente Where the Crawdads Sing, ook al bezondigt ze zich ook hier al te vaak aan ‘prentkaartjesfotografie’ met het Afrikaanse landschap als stemmig maar futloos decor in plaats van de moerassen van New Orleans.
De echte grote troefkaart van The Woman King is dan ook enkel het acteerwerk. Actrices Thuso Mbedu (van de series The Underground Railroad en Shuga) en Lashana Lynch (de nieuwe 007 in No Time to Die) zetten knappe vertolkingen neer en hetzelfde geldt voor John – Star Wars – Boyega als de monarch van Dahomey. Hét kloppend hart van de film is evenwel de prestatie van een bij momenten schier onherkenbare Viola Davis die van haar generaal Nanisca een bijzonder indrukwekkend personage maakt. Ze zit hier en daar opgescheept met momenten en dialogen die weinig ruimte bieden voor gedegen acteerwerk, maar zelf in die scènes slaagt Davis erin om overeind te blijven en de film op haar schouders te nemen.
