Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen de traditie van Franse regisseurs die de gewone mens en zijn keuzes centraal stellen. In La loi du marché en En guerre nam Brizé het op voor de doorsnee arbeider die zich tegen wil en dank moet plooien naar de wetten van een steeds evoluerende arbeidsmarkt, of een vakbondsman die ten strijde trekt tegen een op til zijnde fabriekssluiting. In het ijzersterke Un autre monde voerde de cineast zijn fetisjacteur Vincent Lindon dan weer op als een eerbiedwaardige zaakvoerder wiens huwelijk op de klippen loopt en die opbokst tegen een zwaar bezuinigingsplan dat zijn bedrijf opgelegd krijgt.
Brizé gooit het met zijn nieuwste prent over een totaal andere boeg door te tekenen voor een bescheiden melodrama over zelfperceptie en nieuwe kansen. In Hors-saison vertolkt Guillaume Canet een beroemde acteur op leeftijd die een existentiële crisis doormaakt. Vijftien jaar terug werd de man hevig verliefd op zijn jongere pianolerares, waarna hun wegen toch gescheiden werden. Wanneer Mathieu op een dag de stress van een nakende theaterproductie (waarmee hij buiten z’n comfortzone treedt) niet langer het hoofd kan bieden, zoekt hij zijn toevlucht in een afgelegen kuuroord aan de woelige kust van Bretagne. In het klinisch ingerichte wellnesshotel slaat de verveling echter al snel toe en komt de protagonist plots oog in oog te staan met zijn voormalige geliefde.
De schijnbaar triviale gebeurtenissen die aan deze toevallige ontmoeting voorafgaan, kunnen ons aanvankelijk weinig schelen. Na deze te lange aarzelende start slaagt de regisseur er echter in om een tweede adem te vinden en de naturalistische, nooit opdringerige stijl die hij meester is opnieuw te demonstreren. Het weerzien tussen Mathieu en de inmiddels gehuwde Alice (Alba Rohrwacher) vormt het kloppend hart van de film. Enerzijds worden daarmee ook oude wonden opengereten, maar anderzijds blijven toch vooral de mooie herinneringen aan hun romance van vroeger bestaan, en rijzen daardoor ook weer oude gevoelens naar de oppervlakte. Het stemt Mathieu tevens tot nadenken over waar zijn leven hem tot dusver gebracht heeft. Maar ook de gewezen concertpianiste Alice heeft ernstige bedenkingen over hoe haar creatieve inborst in de kiem werd gesmoord. De hamvraag is natuurlijk of hun relatie na al die jaren nog wel een kans maakt. 
Stéphane Brizé werd naar eigen zeggen aangetrokken tot het idee om iets te vertellen over tijdloze emoties. Met Hors-saison wou hij zich concentreren op de momenten waarop we nadenken over de keuzes die we hebben gemaakt en de repercussies daarvan, of net die ogenblikken waarop we besluiten een ander pad in te slaan. Een dergelijk concept had makkelijk kunnen vervallen tot een overdreven sentimentele of zeemzoeterige weekendfilm, maar dat is – op het moeizame begin na – buiten het talent van de cineast gerekend. De ster van deze weemoedige film is echter Alba Rohrwacher, die zonder enige moeite een scala aan emoties kan oproepen. Van zodra ze ten tonele verschijnt, verandert de dynamiek van de film en oefent dit ook invloed uit op de koers die verder wordt gevaren. Daardoor weet dit onopvallende tussendoortje toch open te bloeien tot een raak geobserveerde karakterstudie die rijker is dan op het eerste gezicht lijkt.
