O ironie: John Carpenter’s Halloween uit 1978, was verondersteld nooit een vervolg te krijgen. Een onverwacht enorm commercieel succes en ruim veertig jaar later, zitten we ondertussen met David Gordon Greens Halloween Ends aan de 13e film in de franchise. Er zijn al meerdere ‘reboots’ de revue gepasseerd, met verschillende aftakkingen en sequels die voorgaande sequels al dan niet negeren. Wie deze wirwar aan verhaallijnen enigszins helder wil krijgen, raden we aan om “Halloween franchise map” in zijn zoekmachine in te geven. Om u even te duiden waar dit deel van de franchise zich situeert: Halloween Ends is het sluitstuk van David Gordon Greens trilogie die rechtstreeks volgt op de originele Halloween en alle andere sequels die tussendoor passeerden, negeert. Of Halloween Ends écht finaal het doek laat vallen op deze franchise, zal nog moeten blijken de komende jaren.
Halloween Ends pikt de draad op vier jaar na Halloween Kills en verrast meteen omdat hij zijn grootste troef – de iconische verschijning van Michael Myers – lang buiten beeld houdt. De eerste helft van de film focust op twee jongvolwassenen die beiden tot de marge van het door Myers geteisterde Haddonfield behoren: Allyson (Andi Matichak), de kleindochter van Laurie Strode (Jamie Lee Curtis vertolkt het personage waarmee ze doorbrak hier voor de zevende keer) wordt verweten dat zij het Kwade – Michael Myers – terug richting Haddonfield gelokt heeft en dus mee verantwoordelijk is voor alle kwalijke gevolgen. Aan de andere kant wordt er het nieuwe personage Corey (Rohan Campbell) geïntroduceerd: Een jongen die gebukt gaat onder een bijtend schuldbesef nadat hij per ongeluk betrokken was bij de dood van een kind waarvoor hij als babysit verantwoordelijk was. Die twee getroebleerde zielen vinden uiteindelijk troost bij elkaar en trachten te ontsnappen aan Haddonfield om dan happily-ever-after te kunnen gaan leven. Uiteindelijk is het de vloek van Haddonfield, verpersoonlijkt door de niet klein te krijgen Michael Myers, die daar toch een stokje – of eerder een vlijmscherp mes – voor steekt.
De eerste worp in de nieuwe Halloween trilogie kon je bestempelen als een een vrij competente genrefilm. Het vervolg Halloween Kills uit 2021 was vooral erg saai en onderscheidde zich op geen enkele manier voldoende om overeind te blijven. Over deze derde film kan niets gelijkaardigs gezegd worden: het scenario is te veel een rommeltje om deprent als competent te bestempelen, maar de film schiet tegelijk zoveel absurde kanten uit dat het ook wel erg onwaarschijnlijk is dat u deze ervaring snel zal vergeten. Helaas zijn de wendingen van dien aard dat het dan eerder over een cultstatus zal gaan.
Het moet gezegd in tegenstelling tot de meeste slasherfranchises (Halloween, maar bv. ook de Friday the 13th franchise) die vooral louter kopiën zijn van wat voorafging, Halloween Ends tenminste probeert om eens iets geheel anders te brengen. Vooreerst is het voor een keer niet Michael Myers die in de schijnwerpers staat, maar is hij meer een katalysator voor het ‘Kwade’ in Haddonfield. De film focust in zekere zin op een gemeenschap die verteerd wordt door pijn en hoe deze daarmee omgaat. Dat wordt vooral verpersoonlijkt door de jonge Corey, die uitgespuwd wordt door die gemeenschap en zo in de handen van Michael Myers geduwd wordt. Zo wordt hij een soort Darth Vader in de handen van The Emperor. Dit collectieve lijden van een stad had ongetwijfeld een interessant uitgangspunt kunnen zijn – de recentere seizoenen van Stranger Things maken daar bijvoorbeeld wel goed gebruik van – en ook in het lijden van Corey’s personage zat wat muziek, maar de uitwerking is helaas doorgaans stuntelig, soms bespottelijk. De manier waarop de plot van A naar B swingt, gebeurt met zo’n ongeloofwaardige bokkensprongen dat je soms met open mond staat te kijken naar wat voor keuzes personages maken. Ook de karakterboog die Corey doormaakt, lijkt gebaseerd op wel heel banale huis-tuin-en-keukenpsychologie. De toon van de film schiet daardoor alle kanten uit: aanvankelijk lijkt er zich een soort ‘coming of age’ van twee jonge misfits te ontspinnen, waarna de film terug een haarscherpe bocht richting ‘slasherville’ neemt en eindigt met de geijkte confrontatie die het genre steevast belooft. Vermakelijk is het vaak wel, al is het maar om van de ene verbazing in de andere te vallen, maar een waardig sluitstuk voor een ondertussen toch legendarische film uit de jaren negentienzeventig, is het allerminst.
