De eerste pitch van het project dat uiteindelijk resulteerde in deze Eiffel,dateert al van 1997. Het heeft dus bijna vijfentwintig jaar geduurd om deze film in de zalen te krijgen. De toren zelf stond er op een kleine twee jaar tijd. Tipje van de sluier: de toren is beter dan de film.
Het deels op waar gebeurde feiten – maar uiteraard stevig aangedikte – verhaal van Eiffel volgt de ambitieuze en uiterst moderne ingenieur Gustave Eiffel (Romain Duris) die achtereenvolgens in zijn strijd met zichzelf, zijn concurrenten, zijn liefdesrivalen en de Parijse geldschieters, een toren uit staal poogt op te trekken. Als we het verhaal in deze film moeten geloven was de ambitieuze Gustave Eiffel aanvankelijk amper geïnteresseerd in het bouwproject. Zo zinde het hem zogezegd allerminst dat de toren voor een levensduur van twintig jaar ontworpen zou worden en ontbrak het hem aan praktisch nut. Eiffel had immers zijn zinnen gezet op het uitbouwen van het metronet te Parijs: een project dat tenminste democratisch was en wel een praktische nut diende. Zijn interesse om uit te pakken met de toren werd pas aangewakkerd nadat de innemende Adrienne Bourgès (u herkent Emma Mackey waarschijnlijk als Maeve uit de serie Sex Education) daarop aanstuurt. Uiteindelijk blijkt deze film ons dus de volgende teleurstellende gedachte voor te schotelen: De Eiffeltoren is niets meer dan een poging om indruk te maken op een meisje om “De Grootste” te hebben. Boys will be boys.
De trailer van Eiffel geeft een erg goed idee van waar u zich aan mag verwachten. Een groots opgezette film die de grandeur van het laat 19e eeuwse Frankrijk moet demonsteren. Het verhaal is dan ook op en top klassiek. Het mistige Parijs, waar de burgerlijke elite flaneert over de boulevards, gehuld onder hoeden die streven naar de hoogte van de befaamde toren zelve, worden kundig in beeld gebracht en spreken zeker tot de verbeelding. Wie echter hoopt zich te laten verrassen door een gedurfde film kunnen we alvast hier vragen de verwachtingen bij te schroeven. Eiffel kleurt ontzettend hard binnen de lijntjes van een klassieke biopic. Enigszins verrassend trouwens, daar we bij het schrijversteam ook Thomas Bidegain zien staan, verantwoordelijke voor toch eerder gedurfde scripts zoals Un Prophète en The Sisters Brothers.
De fraaie beeldvoering wordt bovendien al te vaak onderbroken door mislukte pogingen om het grootse Parijs te tonen. Pompeuze speeches onder aanzwellende violen zijn eerder tenenkrullend dan inspirerend. Het hoogte- of eerder dieptepunt daarvan is ‘Het Grote Moment’ waarop Eiffel, al klimmend op de fundamenten van zijn toren, zijn stakende arbeiders toespreekt en inspireert. Getrouw aan zowat alle filmclichés, beslissen die terstond het werk te hervatten: wie geeft er immers nog om veilige werkomstandigheden en hongerlonen wanneer hij net een holle speech van de baas heeft gehoord terwijl die met zijn gekke hoed in een toren klimt?
Ook de hele basispremisse van Eiffel leek ons net iets te ongeloofwaardig om erin mee te gaan. Dat heel die Eiffeltoren daar staat te schitteren om indruk te maken op een begeerlijke dame? Het leek ons wat vergezocht. Het duo Gustave Eiffel en Emma Mackey doet aardig zijn best om vonken op het witte doek over te brengen, maar de link tussen hun relatie en het al dan niet afwerken van de Eiffeltoren sloeg te weinig hout – of staal. Bovendien gaan de kijkers van Sex Education zich stilaan wel begin storen aan Emma Mackey die steeds hetzelfde trucje bovenhaalt. Vluchtige speelse blikken, een beetje op de lippen bijten: diezelfde tics die je na enkele afleveringen van de serie reeds op de zenuwen werkten, worden ook hier weer al te makkelijk gerecycleerd.
Voor wie is deze Eiffel dan wel bestemd? Wel als u van ‘larger-than-life’ ondernemingen houdt, dan gaat u hier zich zeker af en toe in verkneukelen. Als pseudo-historisch document is het erg boeiend om te zien hoe in een pre-20e eeuw tijdperk industriëlen erin slaagden om zo’n gigantisch stalen gewelf in elkaar te knutselen. Wie houdt van de onstopbare mens die zich niet laat afschrikken door de wetten van de natuur, gaat hier af en toe zeker zijn gading vinden, maar zonder u al te hard te enthousiasmeren: een Fitzcarraldo is dit nu ook weer niet. Daarvoor neemt een vrij oninteressante liefdesrelatie te veel plaats in t.o.v. de toren die slechts fungeert als nevenplot. Dus ja, de toren is beter dan de film.
