Sebadoh: altijd een rommelig baken tegenover overdreven concepten, tegengif voor pretentieus geneuzel en nodeloos gezeik over experiment van opgeblazen ego’s. Omdat rommelig ook wel eens mag, en in die rommelige omgeving gedijt Sebadoh het best
Daarom alleen al mag er gejuich klinken na 14 jaar afwezigheid. De tijd dat Barlow, Loewenstein en Gaffney hun songs voornamelijk tijdens een WC-bezoek schreven, om die dan in de keuken op band te zwieren, is voorgoed voorbij. Ook Defend Yourself is geen terugkeer naar die pure lofi van het begin geworden. Gaffney stuurde bovendien zijn kat voor de opnames van de plaat, dus de ongestructureerde stoorzenders en krakerige uitbarstingen van die laatste zijn er ook hier niet bij. Maar zoals een plaat als Bakesale al bewezen heeft, staat dat het maken van sterke albums niet in de weg.
Twee sterke Barlowsongs mogen Defend Yourself openen: de jangelende gitaarriedel van “I Will” trekt alles op gang, waarna forsere gitaar invalt en het opzet van de plaat duidelijk maakt: een complexloos rockalbum maken in de beste traditie van de groep. De recente scheiding van Lou Barlow en zijn vrouw (herinner u “Kath”) laat echter zijn sporen na in de teksten van de zanger, wat een duidelijke zwarte schaduw werpt op een aantal songs. Op “I Will” klinkt het dat “ Someone else has found a way into my soul/ Things have changed, I don’t langer need to be with you”, en ook verder op de plaat wringt het afscheid zich tussen de nummers. Het tweede Barlownummer “Love You Here” haalt zijn kracht dan weer voornamelijk uit het refrein en de vinnige gitaarsolo die volgt.
Ook Loewenstein krijgt natuurlijk een plaats toebedeeld om wild om zich heen te schoppen: “Beat” en het titelnummer met zijn wild dravende stoten, waarin de herinnering van “Careful” doorklinkt, zijn songs die zich met veel plezier een weg doorheen het oor van de luisteraar boren. Beide nummers meppen zich op gang met een gierende gitaarsolo, uithalend als een knipmes, en een betonnen geluidsmuur van een riff, waarboven de stem van Loewenstein ( waar wij het in dit soort songs nogal voor hebben, zie ook weer “Carefull”) gal mag spuwen. Alhoewel “Beat” misschien iets te lang gerekt wordt, behoren de nummers zeker tot de betere nummers die Loewenstein op Defend Yourself uit zijn instrument perst. Op de tweede helft van de plaat echter was de inspiratie bij Loewenstein blijkbaar wat op: “Inquiries” en “Can’t Depend” bieden enkel doordeweekse gitaarlijnen en te lijzige stemgeluiden. Hier is dan wel weer hoorbaar dat Loewensteins stem uiteindelijk niet kan tippen aan die van Lou Barlow. Iemand had beter bij het opnemen van die nummers tegen de man moeten zeggen dat hij zijn huiswerk nog eens opnieuw moest doen.
Tussen die nummers heeft de instrumental “Once” zich gewurmd: een song dat een beetje vreemd staat te wezen in het midden van de plaat, als een verwaarloosd kindje waar zo weinig aandacht aan werd besteed dat niemand de moeite heeft gedaan er lyrics op te plakken. Jammer, want er zit wel potentieel in het stuk. Daarnaast mag er hier en daar ook wat gegrinnikt worden, alhoewel nooit onvoorwaardelijk ( Barlows scheiding laat dat ook niet meteen toe): in “State Of Mine” klinkt het onder een rondspringende gitaarlijn dat “ Failure is a state of mine (…) It’s the hardest thing I’ve ever done, and I haven’t even done it yet”. Tragikomisch heet dat dan, met een bittere grijns op het gelaat.
Als laatste bevat een plaat van Sebadoh natuurlijk ook een aantal songs waar onder wanhopig gitaarklanken het eenvoudige verdriet van alledag en iedereen bezongen wordt. “Let It Out” en “Listen”, twee parels van songs die aan de staart van Defend Yourself te vinden zijn, mogen hier die troostende functie vervullen. Met voorzichtige stem verteert Barlow de gaten die zijn scheiding heeft geslagen. Dat levert met “Let It Out” een nummer op waar wij al sinds “Think ( Let Tomorrow Bee)” van Bubble and Scrape op zitten te wachten. Hierin toont Barlow zich weer de vertolker en trooster van simpele droefheid. In het onversterkte “Let It Out” druipt de melancholie van Barlows stem, “Listen” doet het iets snediger maar blijft op hetzelfde niveau. Waarom men echter beslist heeft het te felle en drammerige “Separate” Defend Yourself te laten afsluiten, blijft een raadsel.
Defend Yourself is zeker geen perfecte plaat, laat staan een glorieuze terugkeer naar de hoogdagen van weleer. Wat Defend Yourself wel is, is een onpretentieuze, simpele, vlot op band gezwierde plaat, ideaal voor stevig vertier op een simpele, gewone dag. En soms moet een plaat niet meer zijn dan dat.
Sebadoh speelt op vrijdag 18 oktober in de Botanique in Brussel.
