Als je als illustere onbekende kan rekenen op de medewerking van altrockhelden als Lou Barlow en Dale Crover, en bovendien fotomateriaal aangereikt krijgt van ene David Lynch, dan is je broodje gebakken. Toch wat persaandacht betreft. Drie jaar na dat opgemerkte debuut komt Dumb Numbers, nom de plume van voormalig videographer Adam Harding op de proppen met Dumb Numbers II, met nog meer goed volk in de rangen. Maar of dat ook een uitzonderlijk resultaat oplevert?
De acht tracks op Dumb Numbers bewandelen stilistisch een vergelijkbaar pad, terwijl ook de line-up voor een stuk wordt verdergezet, maar verder aangevuld met goed volk. Achter de drumkit zitten Dale Crover of Murph (DInosaur Jr.) en voor de rest kan Harding rekenen op een tot de verbeelding sprekende keur gasten, met daarbij David Yow (The Jesus Lizard), Lou Barlow (Dinosaur Jr, Sebadoh Folk Implosion), Bobb Bruno (Best Coast), Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten), Kevin Rutmanis (Cows, Melvins) en meer.
Een tweedeling die je snel kan maken is eentje op basis van drummers. De drie stukken met Crover werden opgenomen in L.A. en laten doorgaans een wat heavier geluid horen. De vijf met Murph werden opgenomen aan de Oostkust en varen doorgaans een lichter koers. Opener “My Mantra” is vermoedelijk de meest frontale van dat eerste trio, een lap sludgy rock met vette, bloederige gitaren uit de Melvins-school, met daar een psychedelische saus over en de atonaal huilvocalen van Yow die ook nog eens onder een resem effecten bedolven worden. Weinig origineel, maar efficiënt.
De andere twee ‘heavy’ tracks klinken wat excentrieker. “Unbury The Hatchet”, waarvoor stonergod Mario Lalli (Fatso Jetson) mag meedoen, is een slepende brok zware psychedelica, waarin de show gestolen wordt door Yow, met een performance die niet anders dan een ode kan zijn aan het genie van The Butthole Surfers’ Gibby Haynes, terwijl Hacke het voor de finale overneemt met drone-golven en kerkergezang. Afsluiter “Sometimes There’s No Next Time” is dan weer een logge streep droompop met trippy stemstapeling, maar is helaas voortijdig uitverteld.
Dan blijft de pit er iets meer in bij een paar andere tracks. Het compacte “Will You Earn A *?” (die start!) klinkt alsof 90s iconen Fountains Of Wayne en Metal Molly een potige psychedelische rockband opgericht hebben en anno 1996 De Afrekening binnengewandeld komen, “Essence/Existence” kan je dan weer omschrijven als granieten stonerpop, maar dan wel eentje van de soort die het elk moment dreigt te begeven onder een overdaad aan effecten. Dan liever de meer coherente “Girl On The Screen” en “Wonder Why”, waarvoor Barlow en Murph mogen samenkomen, en die met hun ontbeende sound en dromerige psychedelica vooral herinneren aan Paisley Underground-vertegenwoordigers als Rain Parade (wie kent ze nog?). Het etherisch zwevende “No One” heeft dan weer te weinig om het lijf, terwijl een zoveelste verschillende vocale aanpak (Harding doet het zelf falsetto) ronduit geforceerd klinkt.
Genoeg ideeën, gasten en decibels dus, maar helaas betekent dat nog niet dat Dumb Numbers II een consistent resultaat oplevert. Te warrig om door te kunnen gaan voor een gebald statement, en niet geinig genoeg om song na song te blijven boeien, zoals – we geven maar een voorbeeld – Mike Watts legendarische Ball-Hog Or Tugboat? dat ooit wel deed. Dumb Numbers klinkt exact als wat het is: een resem muzikanten die samen muziek maken. Maar dat is nog geen band. Er zijn hier wel een paar kandidaten om op een zelf samengestelde compilatie te belanden, maar er verschijnt gewoonweg te veel goeie muziek om de volledige Dumb Numbers II op regelmatige basis uit te zitten.
