Wij dachten het zo stilaan gehad te hebben met The Dirtbombs. Na een plaat met motown covers, één met technocovers en tussenin nog een hoop gebootleg à la 2 Many DJ’s (maar dan met gitaren) hadden wij er totaal geen idee van wat de groep ons nog te vertellen kon hebben. Tot wij plots Ooey Gooey Chewy Ka-Blooey! voorgeschoteld kregen, The Dirtbombs’ versie van een bubblegumplaat.
De officiële definitie van bubblegum als muziekgenre luidt volgens Wikipedia als volgt: het is een Amerikaanse muziekstijl en een mengeling van garagerock en populaire muziek gericht op tieners, begeleid door een orgel, handjeklap, doowop-achtige achtergrondzang of eenvoudige refreinen en gitaarakkoorden. Geen al te zware kost dus en bijgevolg is de eerste vraag die er bij ons opkomt waarom The Dirtbombs net nu met een dergelijk album komt, nadat het combo eerst de moeite heeft gedaan om met Party Store zelfs het Detroitse technogenre naar garagerock te vertalen. Het lijkt ons een omgekeerde wereld omdat veel bands net met eenvoudige albums beginnen om erna te groeien en meer ingewikkelde platen op het publiek los te laten. Wij waren er bijgevolg niet geheel gerust in dat The Dirtbombs ons met Ooey Gooey Chewy Ka-Blooey! nog zou kunnen bekoren.
Het resultaat blijkt echter nog wel mee te vallen wanneer wij The Dirtbombs het album horen openen met “Sugar On Top”. Het is een nummer waarin Mick Collins de liefde op zijn typische coole manier bezingt en hierbij als een Barry White op fuzzgitaren klinkt, wat niet eens gek veel hoeft te verschillen van de lekkernijen waarop The Dirtbombs het publiek trakteerde met motowncoverplaat Ultraglide In Black. Wat wij aan het nummer weten te waarderen is dat het inderdaad enerzijds redelijk licht klinkt zoals men wel van het bubblegumgenre kan verwachten, terwijl het anderzijds evenmin plat klinkt.
Daar slaagt het combo helaas niet overal in. Wat volgt met nummers als “Crazy For You” en “It’s Gonna Be Alright” is meer straight to the point zonder dubbele laagjes en hoewel The Dirtbombs zichzelf natuurlijk weinig kan verwijten — met een eigen geluid dat er staat als een huis — hebben wij hier niet het gevoel iets voorgeschoteld te krijgen dat wij nog niet van het combo gehoord hebben. Wat eigenlijk logisch is, want het bubblebumgenre leunt nu eenmaal heel dicht aan bij het garagegenre. Reken daar nog bij dat de refreinen bij momenten erg zagerig klinken en je komt vlug tot het besef dat Ooey Gooey Chewy Ka-Blooey! maar moeilijk The Dirtbombs’ beste plaat tot nog toe kan worden.
Een betere tweede helft brengt gelukkig soelaas. Met “The Girl On The Carousel” brengt The Dirtbombs namelijk een nummer dat zo overdreven melig is dat je het maar moeilijk serieus kan nemen. Het is niettemin één van de opvallendste nummers van het plaatje en zelfs een pluim waard omdat Ooey Gooey Chewy Ka-Blooey! geen enkel nummer bevat waarvan de tekst zo fel verweven is met de muziek. “Hey Cookie” pakt dan weer uit met het soort bassen dat van The Dirtbombs één van de meest dansbare garagegroepen ooit maakte.
Het leukste heeft The Dirtbombs echter voor het laatste bewaard. Het plaatje sluit namelijk af met zonnige titels als “Sunshine Girl”, “No More Rainy Days/Sun Sound Interlude” en “We Come In The Sunshine”, een trilogie waarnaar de band op de achterflap refereert met de subtitel “The Sunshine Suite”. Daarbij klinkt “Sunshine Girl” nog gladjes, maar dat wordt gelukkig haarfijn gecounterd met het zweverige “No More Rainy Days/Sun Sound Interlude”, terwijl The Dirtbombs in “We Come In The Sunshine” nog eens teruggrijpt naar de oude gewoonte om te bootleggen, hier met het überbekende introotje van “Good Vibrations” van The Beach Boys.
Het eindresultaat is zoals eerder aangekondigd niet The Dirtbombs’ beste plaat tot nog toe, maar wel nog eentje waarmee hij perfect weg komt. Niettemin hopen wij dat de groep de volgende keer met een origineler idee dan een bubblegumplaat op de proppen komt. Voor een tweede hoeven wij in ieder geval niet te vrezen, aangezien de band tenminste de discipline heeft niet in herhaling te willen vallen.
