All Systems Are Lying. Net als bij hun grote held Prince is dit nieuwste album van Soulwax een sign of the times. Politici, big techbedrijven, ouders in de aanloop naar Sinterklaas: alle mandjes waarin we al van jongs af aan ons vertrouwen leggen, blijken onbetrouwbaar te zijn. De realiteit staat op losse schroeven – net als onze verwachtingen, want deze plaat draait behoorlijk lauw uit.
Het gaat nochtans lekker van start met de sfeervolle opener “Pills And People Gone” en de even meanderende als dreunende synths op “Run Free”. “I wanna run free with the music”, zingt Stephen Dewaele en dat is exact wat hij en broer David deden bij het maken van All Systems Are Lying. Deze keer geen concept (zoals allemaal nummers over het woord “essential”), geen zelf opgelegde beperkingen (alles opnemen in één take, zoals op From Deewee), maar gewoon de muziek maken zoals die zich op het moment aanbood en op de instrumenten die op dat moment voorhanden waren – in dit geval synths, en nog geen beetje. Maar je zal het altijd zien: net die totale vrijheid zorgt ervoor dat het geheel vrijblijvender en minder beklijvend klinkt dan gewenst is.
Zo is All Systems Are Lying volgens de perstekst een rockplaat-zonder-gitaren. Kan wel zijn, maar zo voelt het niet. Er is iets mysterieus aan die zessnarige plank dat je er zoveel emotie in kwijt kan die je met de beste wil van de wereld niet uit een synth geperst krijgt. Zo zijn “Idiots In Love” en “Hot Like Sahara” de meest rocksong-achtige nummers, waarbij die laatste wel veelbelovend begint, maar nergens echt weet te ontploffen. Beide klinken alsof ze op Any Minute Now hadden kunnen staan – en als we eerlijk zijn: is dat iemands favoriete Soulwaxplaat? De broers mikten anno 2004 op een dansplaat-met-gitaren maar miste de chutzpah die opvolger en spiegelbeeld Nite Versions wel kenmerkte. Dát was pas een rockplaat-zonder-gitaren: in your face, compromisloos en adrenaline (en misschien wat E) druipend uit alle poriën. Soulwax dreigde vroeger al bij momenten (zoals op From Deewee of EMS Synthi 100) het gevaar te lopen om wat afstandelijk en cerebraal te klinken, maar toen was het materiaal zo sterk dat het je van je sokken blies, en dat is op All Systems Are Lying nu eenmaal niet het geval.
Zeiden we nog bij de bespreking van de vooruitgeschoven singles dat het deugd doet om Stephen opnieuw te horen zingen, dan is het probleem vanaf de tweede helft van het album dat die zang over het algemeen nogal vlak klinkt. Soulwax lijkt hier met de handrem op te spelen; nergens drukken ze het gaspedaal helemaal in. En dat zorgt toch voor enige afstand, erger nog: het kabbelt haast, zoals op “Constant Happiness Machine”, dat alvast niet doet wat de titel belooft. “Gimme A Reason” lijdt onder een wel héél lange aanloop, en wanneer de synths dan uiteindelijk de bocht uitgaan, is onze aandacht al vervlogen. De goede tekstflard “Your curated playlist / I always hated what you like” kan “False Economy” niet redden van te blijven aanslepen. Dit is design, haute couture – maar klinkt rock niet nog altijd het best wanneer het smerig is?
Het is zoals Erol Alkan zegt in de docu Part Of The Weekend Never Dies dat de remixen van Soulwax altijd hetzelfde klinken. Toen was dat grappig. Nu is het een beetje realiteit geworden en daarom nét iets minder funny, want bij uitbreiding geldt dat nu voor hun hele muziekoutput: je pikt hun sound er altijd uit, met synths die op gepaste momenten in ‘hooverdrive’ gaan, de goedgemikte drumroffels en de synths die alle richtingen uit moduleren.
Het lijkt nu alsof we wel héél streng zijn, maar de beat op “Meanwhile” tapt wel uit een volledig ander vat, “Polaris” heeft (net als de andere vier nummers die we al kenden) live zijn waarde al bewezen en “New Earth Time” is gewoonweg vette electro acid. Toch vertoont onze relatie met Soulwax op dit album sporen van metaalmoeheid. Het geheel blaast en tuft bij momenten nog steeds als de goed geoliede bolide die immer garant stond voor een wilde rit, maar nu klinkt het meer alsof de pompende carburateurs vervangen zijn door een zuiniger hybridemodel. All Systems Are Lying is niet slécht, maar blijkt eenvoudigweg niet bijzonder genoeg om te blijven boeien.
