Het Britse Nightbus draagt zijn invloeden zo hard op de mouw dat het op zijn debuut af en toe een eigen smoel mist. Die zwakte is echter ook een sterkte: met zo’n leermeesters komt er ooit iets fenomenaals uit, zo doet Passenger vermoeden.
Ik weet niet hoe het landschap tussen Manchester en Stockport er uit ziet, maar ik stel me de elf kilometer voor als een eindeloze aaneenschakeling van industriële laagbouw waar de nachtbus zich halte na halte doorheen sleept. Het licht is koud en wit, de schaduwen groot en donker. Op de bus zitten nog één jongen en één meisje. Ze moeten volhouden tot de eindhalte. Misschien doezelt zij in op zijn schouder, misschien niet. Het is in elk geval vriendschappelijk.
Uit de oortjes van de chauffeur vooraan lekken herinneringen aan de beats in de club: breakbeats die van Burial konden zijn, lijzige zang op zijn XX, een baslijn die aan Portishead doet denken. Het woord is ‘post-rave’, en het dekt de lading. Dit is uiteindelijk Nightbus, en zij zijn alle drie passagiers op weg naar een nergens dat ’thuis’ heet. Dit is het niemandsland Passenger, een debuut dat het verdient om gehoord te worden.
Luister naar “Host”, dat van die Portisheadbaslijn. Maar Olive Rees is geen Beth Gibbons, zij is haar own woman; eentje die van quasi-parlando naar uithaal kan gaan met een helderheid die controle verraadt. Ze doet het zonder de allures van een zangeres, achteloos. Omdat het past in haar verhaal. Haar kompaan Jake Cottier duwt het nummer subtiel van de rails, tot het helemaal naast de sporen naar zijn einde dendert.
In “Ascension” mag Rees het mooiste uithalen. Het is ook het knapste popnummer van deze plaat, waarin de instrumenten dat rondtollend refrein mogen dragen. “Would you be proud?”, zingt zij er bovenuit, en het klinkt alsof het van diep komt. Onder haar pulseren diepe housebeats, recht uit Chicago; het effect is verslavend.
“Electronic post-punk goth chic” is de genrenaam die mede-oprichter Zac Melrose – hij verdween ondertussen in de coulissen – er ginnegappend voor bedacht, en het klopt. Ooit herwerkte Nightbus “Shadowplay” voor hun vroege single “Mirrors”, in “Landslide” heeft de bas alweer aan Joy Division gelikt en het smaakte naar meer. Rees schuwt de doem echter, maakt er een lieflijk nachtelijk dansliedje van, een contrast dat werkt.
Nog dromeriger is “Renaissance”, waar Cottier mooi snarenwerk legt over de stapvoetse drums. In “Just A Kid” voert Bristol opnieuw het hoge woord. Triphop, dus, met een beat en een synth die aan U.N.K.L.E. doet denken. Iemand kent zijn klassiekers. De sample uit Good Will Hunting krijgt u er gratis bij.
De voorbeelden zijn er, dat deze band al die verschillende stijlen zo meticuleus neergezet krijgt is wat je aan deze plaat gekluisterd houdt. “Wat er ook gebeurde, platencontract of niet, we zouden deze plaat maken”, liet de band ergens optekenen. En zo klinkt het ook; alsof het nog te vroeg voor Nightbus was, maar niemand dat debuut zou tegenhouden. Het is goed zo. Hoe hard het epigonisme hier bij momenten van af druipt, ik ben blij dat ze deze plaat gemaakt hebben.
Ik wil nu al een vervolg.
