Torres :: What An Enormous Room

Wat een ridicule, geweldige titel. Op haar zesde plaat verkent Torres alle emoties van wraak tot huwelijksgeluk en net zo breedvoerig de grenzen van haar muzikale universum. Dat werkt niet altijd, maar nog altijd meer dan genoeg. ‘Is this my life? I’m surprised, I’m surprised!’

De pandemie ging ze nog te lijf met afgedwongen optimisme, op What An Enormous Room is het opnieuw business as usual. De occasionele rocker dient zich nog aan, maar net zo goed laat de introspectieve singer-songwriter zich weer meer horen. En toch zijn we ver weg van het timide begin van ruim een decennium geleden.

‘The me of yesterday hadn’t a clue!’, bezweert Mackenzie Scott in opener ‘Happy Man’s Shoes’. En dat klopt; ze kende een aarzelend begin voor ze langzamerhand durfde te vlammen. Maar omarmde voorganger Thirstier voluit de stadiongitaren, vandaag laat ze die opnieuw aan de kant, maar behoudt ze het weidse gevoel. What An Enormous Room klinkt alsof ze met open armen in die kamer staat.

Dat ‘Babe, my star’s just on the rise’ dat op dat eerste statement volgt is niettemin toch wat overdreven. Daarvoor is Torres nog altijd net iets te tegendraads en eigenzinnig, laat ze nummers als “Wake To Flowers” of “Ugly Mystery” te lekker flirten met monotonie of te veel leunen op één synthlijn als in “Artifical Limits”. Daartegenover staat dan weer de heerlijke wraakfantasie van “Collect”, waarin de gitaren van de leiband mogen en Scott met die nijdige stem triomfantelijk knarst “did I hit a nerve?” Dat het de eerste single werd was echter een schijnmanoeuvre; hier heeft What An Enormous Room verder niets mee te maken.

En toch is What An Enormous Room een plaat die zich moeilijk laat kennen en van song tot song van gezicht verandert. Als water glipt Scott steevast net door je handen. Het vraagt veel luisterbeurten vooraleer sommige songs zich aan je openbaren. Daarvoor kiest ze te weinig voor het evidente pad, verkent ze pesterig moeilijke weggetjes voor ze je toch weer een melodisch snoepje toewerpt. Groeiplaat, dus.

Tot je beseft waar het om gaat. Het is die stem waar het vooral om draait; een indrukwekkende instrument dat onverbiddelijk de aandacht opeist, zowel hoogtes als laagtes verkent en op deze plaat dan ook alle ruimte krijgt. In “Forever Home” doet ze wat aan Sineád O’Connor denken, in “Songbird Forever”, het huiselijke slotnummer, mag die strot teder klinken. Scott, al enkele jaren gelukkig getrouwd met kunstenares Jenna Gribbon, bezingt er het huiselijke vrede met milde glimlach.

Groeiplaten groeien. Vraag me over enkele maanden nog eens hoe groot die ondertussen is.

 

Konkurrent
Merge

verwant

Torres :: Collect

Pech voor wie blij was met de gelukkige Torres...

Torres

1 september 2022Charlatan, Gent

Niet iedereen heeft zitten kniezen tijdens de lockdowns. Mackenzie...

Hooton Tennis Club + Happyness + Torres:: PIAS NITES, 11 september 2015, Beursschouwburg

Drie jonge bands die de toekomst van PIAS moeten...

Torres :: Sprinter

Het tweede album van Torres is niet gewoon beter...

aanraders

Fontaines D.C. :: Romance

Na de ‘moeilijke tweede’ en de ‘bevestigende derde’ is...

The Smile :: Cutouts

Hoezo, ‘moeilijke derde’? Het Britse trio The Smile barst...

Gabriel Rios :: Playa Negra

Op Playa Negra, de tweede volbloed vriesvaklatin na Flore,...

Jamie XX :: In Waves

Alles komt in golven: de zee, de zwaartekracht, het...

Deadletter :: Hysterical Strength

Eindelijk: een plaat. Na elvendertig passages in dit land...

recent

The Smile :: Cutouts

Hoezo, ‘moeilijke derde’? Het Britse trio The Smile barst...

ELES :: Drankje Op Het Aanrecht

Groeipijnen en levenslessen houden elkaar in evenwicht in “Drankje...

Joker: Folie à Deux

Een musical. Een rechtbankdrama. Een blockbuster. Joker: Folie à...

Buffalo Tom

Het Amerikaanse Buffalo Tom is  als goede wijn: enkel...

Fat Dog :: WOOF.

Sommige bands balanceren op het randje van goede smaak....

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in