Het tweede album van Torres is niet gewoon beter dan het gelijknamige debuut, het is een plaat die puntgaaf tussen eerlijke emotie en rauwe rock balanceert.
Mackenzie Scotts debuut als Torres was een donker en persoonlijk album dat haar vergelijkingen met PJ Harvey opleverde; een compliment dat ze op haar tweede album duidelijk ter harte heeft genomen. Ze lijfde niet alleen Harveys producer en bassist in om een krachtiger geluid te creëren, daarnaast zijn haar nieuwe songs ook opgebouwd uit meer potente ideeën waaruit ze echte anthems weet te puren. Zelfs het trage, spookachtige “Son, You Are No Island”, dat naar het einde toe in misselijkmakende dissonantie verzandt, heeft iets bezwerends dat grote mensenmassa’s kan doen meewiegen.
Hetzelfde kan overigens gezegd worden van “A Proper Polish Welcome”, een ingehouden song met een heerlijk tweestemmig refrein en onheilspellende drums op de achtergrond. En ook het afsluitende drieluik “Ferris Wheel”, “The Harshest Light” en “The Exchange” bestaat uit intieme nummers die niettemin hun hartverscheurende stempel op de ziel weten te drukken, vooral wanneer Scott in de laatste track een eenzaamheid vertolkt waarop Sufjan Stevens jaloers (nu ja) zou zijn: “I am afraid to see my heroes age/I am afraid of disintegration/If you’re not here I cannot be here for you/If you’re not here I cannot be alone”.
In andere nummers klinkt Scott dan weer een pak virieler, zoals in de bijna agressieve grunge van opener “Strange Hellos”, dat nietsontziend opbouwt naar een ziedend “I was all for being real/But if I don’t believe then no one will/What’s mine isn’t really yours/But I hope you find what you’re looking for”. Wanneer er in “New Skin” en “Sprinter” toch wat melancholie doorsijpelt, kan die niet verhullen dat er een soort rauwe energie achter Scotts meezingbare melodieën schuilgaat. En het prettig gestoorde “Cowboy Guilt” begint ten slotte als een ode aan de Flaming Lips, maar evolueert gaandeweg naar een meer geladen song waarin Scott haar haat-liefdeverhouding met het Zuiden van de VS lijkt uit te drukken.
Veel woorden zijn er niet nodig om deze plaat aan te prijzen. Torres klinkt gevoeliger dan Speedy Ortiz, toegankelijker dan Sharon Van Etten en zet met Sprinter eenvoudigweg negen songs neer die memorabeler zijn dan eender wat u dit jaar al gehoord heeft. Hopelijk krijgt Mackenzie Scott hiervoor de aandacht die ze verdient.
