Niet iedereen heeft zitten kniezen tijdens de lockdowns. Mackenzie ‘Torres’ Scott schreef uit tegendraadsheid de vrolijkste nummers die ze in zich had en maakte daarmee haar meest toegankelijke plaat ooit. In de Gentse Charlatan bleek dat soms maar moeilijk te rijmen met haar lastiger oud werk, een gevecht met de geluidsmixer maakte het er niet beter op.
Vijf albums heeft Torres uitgebracht, vijf keer lieten ze een ander gezicht zien. Dat was soms fascinerend, zoals in het geval van Sprinter (2015), andere keren ontgoochelde ze met al te ingetogen werk (Three Futures, 2017, Silver Tongue, 2020). En toen was het er boenk op. Geconfronteerd met de zwaarte van de pandemie rechtte ze de rug en besloot ze enkel maar opgewekte songs te schrijven. Het resultaat dat vorige zomer verscheen was Thirstier, een uitbundig rockende plaat vol aanstekelijke refreinen en riffs.
Even blij is ze vandaag, nu ze die eindelijk live mag voorstellen. Maar het begint niet goed. Nog voor de eerste noot wordt er gekampt met haperend materiaal, waarvan een kantelende microfoonstandaard het meest zichtbare, maar zeker niet het enige is. Ze haalt haar schouders op: “When shit goes wrong, you gotta laugh” En weg zijn we dan toch, met een scheurend “Are You Sleepwalking?”
Het laat meteen horen waarom dat Thirstier zo’n plezant project was. Scott laat haar gitaar knarsen en scheuren, de zanglijn is de meest catchy die ze kon bedenken. Dat het geluid in de Charlatan vandaag bagger is? Daar kan ze helaas niet veel aan doen, maar het verzuipt ook het oudere en dwarsere “Skim”, dat flirt met noise en moeilijkdoenerij. In “Good Scare” is de pedal steel gitaar jammer genoeg onhoorbaar.
Je merkt bij die oudere nummers hoe die laatste plaat de vreemde eend in de bijt is in haar carrière. Jarenlang stond Torres bekend voor haar tegendraadse, soms lastige singersongwriterij, maar ze was altijd al meer. Al op Sprinter pakte ze uit met woeste gitaarnummers als “Strange Hellos”, vandaag is dat onderdeel van de potige eindspurt. In “Three Futures” is het echter de elektronica die het voorplan opeist. Van alle markten thuis; toch wel.
En zo hobbelt dit concert wat weifelend tussen de uitersten van Torres’ oeuvre. De klank zit ondertussen beter, maar zal nooit haarscherp worden. We leren intussen dat ze zich haar laatste concert in Gent herinnert, in Café Video. En dat ze vandaag het “Lam Gods” ging bewonderen. Oh, en dat we veel te beleefd zijn. Zeggen dat er Danteske taferelen uitbreken, zou inderdaad overdreven zijn. Het duurt tot een vrolijk hobbelend “Don’t Go Puttin’ Wishes In My Head” voor we ook maar iemand iets van beweging zien maken.
We zijn dan al diep in de tweede helft, en Torres put nu rijkelijk uit dat Thirstier. Eerst “Hug From A Dinosaur”, een doldwaze metafoor die precies dat wil zijn. Het bijhorende lied is uitbundig – meebrulbare stadionrock voor een kleine club als deze. En dan de dubbelslag “Thirstier”/”Hands In The Air”; het ene hongerig en explosief knallend, het andere drijvend op een elektronische hartslag.
Je hoort aan haar creatieve gitaarspel dat ze thuishoort in het rijtje nieuwe gitaarvrouwen waarvan St. Vincent de aanvoerster is, net zo goed doen haar songs denken aan het beste van Sharon Van Etten of Angel Olsen. Rustpunt “Big Leap” is indrukwekkend in zijn beheersing, maar het laatste woord is aan een “Helen In The Woods” dat alle teugels viert. Scott laat haar stem uitschieten in een theatraal Diamande Gallasregister, de muziek hort en stoot, is bruut en hard. Solerend duikt de frontvrouw het publiek in; een laatste duwtje om toch wat beweging in die zo beleefde Belgen te krijgen.
Niet dat ze klaagt. “Ik ben er eigenlijk wel tevreden mee met die beleefdheid. Don’t change a thing”, complimenteerde ze even tevoren. En dat plezier was wederzijds. Volgende keer in een concertzaal met een beter geluid, Mackenzie?
