12 januari staat internationaal te boek als Kiss A Ginger Day, de feestdag ter ere van al wie gezegend is met een roestige kruin. Toont u zich dus allen van uw beste kant, en vertel uw rosse medemens dat u óók van hen houdt. Geen betere manier om dat te doen overigens, dan door te luisteren naar het vandaag verschenen Noodzakelijk Verdriet, het debuut van de even charismatische als roodharige popprinses Froukje.
Het gaat hard voor Froukje Veenstra. In 2020 debuteerde ze – op de bijna puberale leeftijd van achttien jaar – nog met het klimaat-protestlied “Groter Dan Ik”; vier jaar, één pandemie, en twee schitterende EP’s later is de zangeres al niet meer weg te denken uit het Nederlandse muzieklandschap. Concertzalen verkoopt ze moeiteloos uit en op alle noemenswaardige festival-affiches prijkt steevast haar naam. Afgelopen zomer stond ze bij ons zelfs op het hoofdpodium van zowel Rock Werchter als Pukkelpop, een trucje dat slechts weinigen haar al voor hebben gedaan.
De muziek van Froukje resoneert voornamelijk bij een jonger publiek. Ze brengt gelaagde, dansbare popsongs waarin ze met haar poëtische teksten ook zwaardere thema’s als mentaal welzijn, angst, en zelftwijfel niet uit de weg gaat. Zo geeft ze een stem aan een jongere generatie die al veel te lang stil heeft moeten zijn. Een generatie die in de nasleep van de Coronapandemie wakker werd in een wereld die niet langer de hare was. Noem het echter niet zomaar smalend tienermeisjesmuziek. Daarvoor zijn haar melodieën te fijnzinnig, haar beats te avontuurlijk, en vooral haar teksten te scherp.
Hoog tijd voor dat debuut dus, en die is er ondertussen: Noodzakelijk Verdriet is de naam; een verzameling nieuwe en minder nieuwe songs die Froukjes plaats in de Nederlandse muziekgeschiedenis moet cementeren. Een verzameling van vijftien songs om precies te zijn. En dat is veel. Té veel eigenlijk. Het vlijtige arbeidsethos dat Veenstra erop nahoudt – aan het conservatorium schreef ze naar verluidt wekelijks een liedje – blijkt helaas meteen ook haar Achilleshiel: Te veel nummers en slechts de helft ervan passeert zonder kleerscheuren aan de kwaliteitscontrole.
We beginnen nochtans goed: opener “Kwijt” koppelt meteen een paar nukkige dancebeats aan een refrein zo aanstekelijk dat u het nog weken lang zal neuriën, en de melancholische hiphop van “Nu Ik Niet Meer Over Je Schrijf’ is Froukje precies zoals ze hoort te zijn. Bindingsangst krijgt dan weer een gezicht in het doodeerlijke “Onbesproken”: “Ik wil van je houden met mijn hart gesloten / Wat ontastbaar is wordt nooit gebroken / Nee, beter houden we het onbesproken / Ik wil je kussen met mijn ogen open”, een prille liefde in de kiem veroordeeld tot het eeuwige Limbo. Ook bijzonder mooi: het breekbare “Houden Van Mij”, over het belang van in de eerste plaats jezelf graag te leren zien.
Voor ieder nummer waarvoor we graag onze heupgewrichten dan wel onze traanklieren laten verzekeren, is er echter steeds weer een song waarvan je je afvraagt hoe die in hemelsnaam op de plaat is beland. “Leeg Restaurant” is zo een kort niemendalletje dat je nog voor het verstrijken van de anderhalve minuut alweer vergeten bent, en het licht irritante “Drijfzand” werd volgens ons twintig jaar geleden ook al op de speelplaats gezongen. Ook op tekstueel vlak haalt Froukje lang niet het niveau van weleer. Zie bijvoorbeeld het verder wel aardige “Zonder Liedjes”: “Wie ben ik zonder liedjes / Mijn allergrootste liefde / Kan haar never nooit verliezen”; niet dat wij er wat van kennen, maar Oscar Wilde kan je dit toch niet noemen.
Het grootste probleem van Noodzakelijk Verdriet zit eigenlijk in de middenmoot, in de nummers die voornamelijk uitblinken in onzichtbaarheid. “Geef Het Terug”, “Ik Ben Bang”, of het lichtvoetige Spinvis-esque “We Hebben De Tijd”: allerminst verkeerde songs, maar we hebben ze al eerder en vooral veel beter gehoord. Brengen de vaart naar het einde toe wél weer terug: het megalomane trio “Als Ik God Was”, “Noodzakelijk Verdriet”, en “Naar Het Licht” – drie songs duidelijk geschreven met uitzicht op een bronstige festivalweide.
Noodzakelijk Verdriet is helaas niet de debuutplaat geworden waarop we hadden gehoopt. Hoewel er zeker prachtige songs op te vinden zijn, gaan deze wat verloren in de overdaad aan middelmaat. Wat kwistiger omspringen met de snoeischaar dus, want het onmiskenbare talent van Froukje valt in geen geval te ontkennen.
