Ligt het aan ons? Is Werchter het een beetje kwijt? In elk geval, enola voelt maar iets bij de eerste en de laatste dag van deze editie. En toch besefte onze man van dag één plots ‘ik ben hier graag’. Spreek van gewoontes. En van thuiskomen, want Werchter blijft voor elke muziekliefhebber toch een beetje de heimat. Omdat we nog altijd weten hoe dit moet: live van op de wei, een verslag.
Donderdag 29 juni: Banjo’s van de goeie soort bestaan ook
Dan maar geen Stromae. Was meteen de halve reden om op donderdag naar Werchter af te zakken geschrapt, maar geen nood. We zetten de wekker, zorgen dat we op de middag landen op de Heilige Wei (© Bono) en trekken een vroeg spurtje.
Dat doet Lennert Coorevits ook, want wat is de frontman van Compact Disk Dummies daar aan het genieten op dat grote podium! Als een blije kleuter in een nieuwe speeltuin rent hij van hot naar haar, gooit zijn beste dansmoves in de strijd en speelt met broer Janus en drummer Robin Wille (Dirk.) een al flink gevulde wei plat. ‘Hebben jullie zin in een beetje seks?’, vraagt hij, en de makke disco van nieuwe single “There’s No Sex Without You” mag openen. Het is het laatste moment dat de Dummies onder de lat gaan, want met “Satellites” – met op het scherm een griezelige mash-up van Lennert en Tom Barmans gezicht bij diens gastzang – en “Cry For Me” start een feestje dat nog een half uur doorknalt. ‘Jullie zien er zo fucking sexy uit’, roept de gekrulleboldste Coorevits vanuit de PA-toren, even later trekt ie vader Joost het podium op. Waarna “de eerste sit-down” van het festival volgt. “The Reeling” spelt het daarna uit: game, set and match.
Waarna het schakelen is naar de vreemdste eend in de bijt, want welke grapjurk The Mary Wallopers op die vernieuwde Slope heeft geboekt, moet wel heel erg in zijn vuistje hebben gelachen. Krijgen we daar: zeven sjofele Ieren met een eigen gevoel voor humor die een set traditionals naar hun hand zetten. We zien in sneltempo een accordeon, een bodhran, tin whistles en zelfs een doedelzak passeren, terwijl de band onder aanvoeren van de broers Andrew en Charles Hendy bewijst dat er ook iets als banjo’s van de goeie soort bestaan.
Het is jolig, soms zelfs camp, zoals de Hendy’s ‘you can all go to hellium’ zingen in een “The Rich Man And The Poor Man” – je denkt er de knieklets vanzelf bij – maar het is ook bijtende sociale satire. Wanneer gitarist Sean McKenna voor een sterk “Love Will Never Conquer Me” de microfoon krijgt, gaat het er iets serieuzer aan toe, maar dat mag vooral niet te lang de bedoeling zijn, en dus zijn daar al weer de Hendy’s met de rollende ‘fine girl you are!’s van “The Holy Ground”. Als deze set één ding is, dan wel: entertainend.
Het vreemdste moment op Werchter ooit volgt wanneer nog voor Zwangere Guy iets als ‘open!’ kan roepen een circle pit zich vormt, en een treintje hossend op gang trekt door het publiek op de tonen van “Cod Liver Oil And The Orange Juice”. Je ziet het bij Meskerem Mees niet zo snel gebeuren. Euh ja, zullen we dan maar overgaan tot de orde van de dag?
Te weten: een Zwangere Guy die niet langer uit de coulissen komt gestormd alsof een roedel jachthonden hem achter de broek zit, maar met een swing in de heupen, een grijns om de lippen en blonde mechen in het krullend haar, het podium komt opgewiegd. Hoe dat zit, zal hij zelf na een openingssalvo uitleggen: zeventien maanden droog, 22 kilo lichter, beter in zijn vel. We hebben dan al gemoedelijke nummers gehad als “Suave G”, “OG’z” en het spitante duo “Waarom”/”Daarom”; ZG is klaar om de diepte in te duiken en pakt ons koud met een verbeten versie van origin story “Gorik Pt. 1” en het nog intensere “Beter Leven”. Hij vertelt dat hij elke keer hoopt dat zijn moeder komt kijken, ‘maar ze staat nog altijd niet recht in haar schoenen’, en hij draagt het op aan iedereen die zelf een nieuwe familie moet zoeken.
‘Dit is voor mijn familie’, klinkt het, en hij bedoelt de hele Stikstofcrew die in de frontstage staat te supporteren, zijn Guttergang. De zotskap wordt wakker, die met de eeuwige spotlach. ‘Ik zie hier nu al de zesde flauwgevallen dame afgevoerd worden. Choukes, we zijn nog niet begonnen. Nu pas gaan we het kot afbreken’. De pin gaat uit de handgranaat, de titel daarvan is “Wie Is Guy?”. ‘Dit is voor Arno!’, roept hij wanneer de zware break in “Guttergang” een flard “Putain Putain” introduceert. Links, rechts en overal gaat het van ‘open!’, vormen moshpits zich op bevel.
Papa ZG heerste over de wei, en vandaag is Froukje zijn koningin. De Nederlandse popprinses heeft voor de gezelligheid haar voormalige studentenkamer op het podium geïnstalleerd en charmeert vanuit het zeteltje daarin de wei uit zijn sokken. Soms klinkt het oppervlakkig en flauw als een Pommelien, maar “Onbezonnen” zit tekstueel sterker in elkaar dan het gezamenlijke #LikeMe-veld bij elkaar kan schrijven.
Wat een mooie stem heeft ze ook, met een aardig likje donkerte dat ze in de rustige nummers knap inzet. “17” wordt zo een sterk verhaal over hunkeren. Jammer dus dat haar vierkoppige band al te vaak de boel oppompt naar een dertien-in-een-dozijn-Sportpaleisproductie. Gitariste Yvette Terpstra stoort te pas en te onpas met een loeiende patsergitaar, en de dubsteb die ze door duet met S10 (niet aanwezig vandaag) “Zonder gezicht” gooit, is ook geen meerwaarde. Neen, Froukje is beter als ze simpelweg potente pop brengt, die niet per se op de grootste massa wil mikken. Af en toe deed ze dat, en dat waren de momenten die het sterkste overtuigden. Werkt precies wel, vrouwelijke artiesten op een hoofdpodium. Moet Werchter misschien eens vaker proberen.
Op papier moet Militarie Gun op The Slope nu wat tegengewicht bieden aan zoveel lichtvoetige pop, maar van die “post-hardcore”, zoals ze dat op de website van Rock Werchter aankondigen, valt niet veel te zien. Links draagt gitarist William Acuña een Korn-T-shirt, in het midden prijken The Happy Mondays op de borst van bassist Waylon Trim. Het vijftal uit Los Angeles klinkt als geen van beide – misschien maar goed ook, want wat zou zo’n combinatie nu kunnen opleveren? – maar dus ook geen hardcore, eerder iets dat we zouden omschrijven als ‘blink-182 op steroïden’.
Niet dat er niet veel volk is komen opdagen voor het gezelschap. De vergrote Slope is nu al weer te klein, maar aan het geluid daar kan nog gewerkt worden. Je moet flink vooraan staan om de muziek echt goed te horen. Dat speelt Militarie Gun parten, maar zelf hangt de groep het ook wat uit. In deze omstandigheden valt immers op dat de muzikanten nu ook niet over de beste songs beschikken, en dat de nummers in kwestie na elkaar geplaatst al eens op elkaar lijken. Frontman Ian Shelton krijgt het halverwege zelf ook in het snotje: ‘I see a lot of stern faces here’. Sorry, dat was ons resting critics face. Kunnen we niets aan doen, behalve betere oorden opzoeken, Shel.
De vraag is of dat dan bij Warhaus zal zijn. Maarten Devoldere – in het dagelijkse leven nog altijd één derde Balthazar – komt op in een wit pak dat het beste werk van Will Tura rond 1979 in herinnering brengt, terwijl de roze achtergrond die de band omarmt de sfeer van een louche lounge oproept. Dat krijg je natuurlijk met iemand die serieel zingt over gebroken harten, en bij “Shadow Play” half grijnzend meedeelt dat er al zeven koppels hem lieten weten te zijn gesplit tijdens deze Ha Ha Heartbreak-tour. Goed hoor, maar werkt het ook muzikaal?
Nou. “Love’s A Stranger” is nog steeds een onverslijtbare classic, ook een solo gebracht “Fall In Love With Me” blijft probleemloos overeind, maar elders schortte al eens wat. In een veel te lijzig en monotoon “The Good Lie” bedenk je hoe je de man dan wel uit Balthazar kunt halen, maar de onhebbelijkheden van die band niet uit de man. De Marc Ribot-solo van gitarist Jasper Maekelberg geeft het nummer nog een beetje scherpte, de drumsolo van Michiel Balcaen was echter volstrekt onnodig.
Pas tegen het einde komt er wat scherp op de snee met het als ‘fake jazz’ aangekondigde “Beaches”. De instrumental krijgt een lang uitgesponnen versie die drijft op Tijs Delbekes trombonestoten, en waarin Maekelberg een dwarsfluit bovenhaalt. Devoldere neemt een spot in handen en zet zijn bandleden om beurten in het licht. En dan is er nog “Open Window”, waarin duivel-doet-al Delbeke toetsenriedel op vioollijn op trombonepartij weeft tot het iets van een “Daydream” voor deze tijd wordt. Dan toch gewonnen op punten in de blessuretijd.
Nog heel even beukt Charlotte De Witte overtijd vanuit de aanpalende Barn, maar van zodra Aurora in KlubC het rijk voor zich alleen heeft, wordt dit háár tent. Ze is er na twee eerdere passages kind aan huis, en ook wat Pukkelpopkilometers op de teller verder heeft ze eindelijk de TikTok-hit beet die haar in de vaart der volkeren kan opstuwen. Het is een open doekje dat ze hier krijgt van het jonge grut vooraan, en de Noorse bosnimf pakt haar moment gretig.
Wat is Aurora Aksness gegroeid! Sinds ze in 2015 met “Running With The Wolves” doorbrak als raar, engelachtig meisje, ontpopte ze zich tot een jonge artieste met een eigen artistieke visie. Het probleem: hoe hard ze ook over het visuele plaatje heeft nagedacht, haar muziek is sinds dat debuut eigenlijk almaar etherischer en fletser geworden – slechts zelden flakkert in de naar Kate Bush en Florence + The Machine neigende rock iets van vuur op. Het tekent op Rock Werchter voor een erg statische set die gered wordt door de frisse charme van de zangeres, die zich in haar bindteksten toont als goedkope zelfhulpgoeroe.
Algemeen gejuich als ze “Queendom” brengt met de regenboogvlag in handen. Vertedering als ze vertelt hoe iedereen op tour wel eens iets mist. In dit geval haar toetseniste, die vandaag niet bij de verjaardag van haar zus kan zijn. We zingen gezamenlijk “Happy Birthday” voor haar via de telefoon. En dan is er die hit, want acht jaar na datum heeft “Runaway” dus eindelijk dat begeerde punt bereikt. Het publiek is uitzinnig, Aurora blij. Ze heeft haar triomf beet, maar die zal ze pas kunnen vasthouden als haar muziek in de toekomst sterker wordt.
Kijk, we hadden héél graag Iggy Pop Werchter zien winnen, maar tussen droom en daad staan uurschema’s in de weg, en afgesloten Barns. We zijn dus niet binnen geraakt.
Opkomen op “Papaoutai”; wat is dit, Mumford & Sons; het mes in de wonde draaien? Niet dat hij niet scherp staat, die Marcus Mumford. Sinds hij in 2019 oude trauma’s ging aanpakken, gaat het een stuk beter met hem, en dat zie je. Jammer dus dat hij nog steeds de muziek van voorheen moet brengen, wat nog altijd neerkomt op variaties op één thema. Je zou denken dat het vertrek van banjospeler Winston Marshall de band de kans gaf een en ander te herbekijken, maar neen. De wegens onfrisse politieke ideeën buitengezette muzikant is vervangen, en het Britse combo gaat gewoon door waar we hen in 2018 hadden achtergelaten: bij stomvervelende, op telkens dezelfde galopperende riedeltjes drijvende pseudo-folk die stinkt naar berekening en leugenachtigheid.
Dat Mumford zo blij is om hier terug te staan. Het zal wel. Dat dit het beste festival ter wereld is. Och, jong, wij weten beter – dit is een evenement waarvan zelfs het coins-betalingssysteem zo is uitgedacht dat je op elke stap van de weg geld verliest – hou die stroop in de pot. En laat maar, deze set. We kregen ruw geschat vijftien variaties op “Little Lion Man” en tien op “The Cave”. Samen opgeteld is dat anderhalf uur van ons leven dat we terug willen.
En zo was Dag Eén van dit Rock Werchter er een met een beloftevol begin, en een langzaam leeglopend einde. Ergens is dat goed nieuws: aan de bodem van de affiche zat goed volk verscholen, dat zich ooit misschien kan opwerpen tot nieuwe headliner. Zijn we meteen van dat hele Mumford af.
Tot zondag.