Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden stond de Nederlandse Froukje nog gewoon in de AB Club, komend najaar wachten haar al de koude planken van een eerste eigen Lotto Arena. Vanavond komt ze hier in de AB alvast even voelen hoe warm het water is, en dat blijkt behoorlijk heet te zijn.
“Niemand is hier vanavond alleen!”, riep de roodharige popsensatie ergens halverwege haar show. Niet dat wij ooit die indruk hadden: zo een tweeduizend uitzinnige tienermeisjes verzamelden vandaag met ons in de AB om er hún Froukje aan het werk te zien. De zangeres blijft de stem van een generatie die maar al te vaak moet roepen om gehoord te worden. En roepen kan deze generatie duidelijk als de beste – onze tinnitus is hen eeuwig dankbaar.
Voor wie er vorig jaar al bij was, oogt de podiumopstelling vanavond wellicht eerder sober. Het imposante huiskamerdecor van weleer heeft plaats gemaakt voor, welja, niets eigenlijk: hier staat vanavond gewoon een groepje muzikanten, slechts vergezeld door hun instrumenten en een broek vol goesting. Ook op muzikaal vlak is het duidelijk weer back to basics. Had Froukje in het verleden al eens de gewoonte om haar songs te verzuipen in bombastische teringherrie, dan blijven die megalomane stadionaspiraties vandaag braaf thuis. Vanavond staan gewoon weer de liedjes centraal.
En dat blijkt een meesterzet. Ontdaan van alle franjes zien we haar songs weer zoals ze bedoeld zijn: ruwe popdiamantjes op de krijtstreep tussen breek- en dansbaar, met beats van beton en teksten als knipsels uit ons gezamenlijke dagboek. Het blijkt een formule zonder sleet. Opener “Naar Het Licht” – een verdwaalde Annie M.G. Schmidt op Tomorrowland – krijgt meteen bijval van tweeduizend tienerkeeltjes en ook het wulpse “Kwijt” blijkt een aanslag op het aanwezige oestrogeen. Een gebald “Zonder Liedjes” bevestigt vervolgens wat we eigenlijk al wisten: Froukje weet verdorie goed hoe je een show op gang trapt.
En ze is nog lang niet klaar. Een even onverwacht als snedig “Uitzinnig” pakt het publiek in snelheid, waarna een betoverend “Licht en Donker” bewijst dat liefdesperikelen nog het best gespietst worden door een stel vlijmscherpe breakbeats. Froukje hoeft niemand meer te overtuigen van haar kunnen en dat beseft ze dondersgoed – kijk maar naar de souplesse waarmee ze achteloos van hit naar hit dartelt. “De volgende gaat over de liefde”, klinkt het nog alvorens de zangeres “Zeeën van liefde” inzet. Het is eens iets anders.
Een akoestische gitaar luidt daarna het verdrietige stuk in. “Ik heb telkens het gevoel dat er iets mist in mij / En dat iets zich heeft vergist in mij / 23 mei is steeds meer van ons allebei”, klinkt het in een diep ontroerend “23 mei” – opgedragen aan haar overleden broertje. De volledige zaal houdt collectief de adem in en ook Froukje zelf blijft niet onberoerd. Ze toont zo een oprechtheid die bij andere popartiesten wel eens verloren durft te gaan. Een schoonheidsfoutje zoals in het hieropvolgende “Ik Ben Bang” is dan ook makkelijk vergeven.
In de tweede helft is het eindelijk tijd voor de Grote Froukje Jukebox. Even serieus, hoeveel hits kan die meid intussen al wel niet op haar conto schrijven? Oudje “Het Gaat Slecht” mag het feestje herstarten – en brengt je al heupwiegend naar je volgende mentale crisis – waarna het bombastische “Als Ik God Was” de zaal vakkundig platwalst. De hitsige zomerhit “Onbezonnen” bevestigt vervolgens wat we eigenlijk ook al wisten: Froukje weet verdorie goed hoe ze een show opbouwt naar een hoogtepunt.
En dat hoogtepunt komt uiteindelijk in de vorm van een zinderend “Noodzakelijk Verdriet” – denk aan afgeplakte vensters, flikkerende lichten, en een feest dat voor vier minuten eeuwig lijkt te duren. Volgt hierna nog: poëtische neo-dubstep in “Zonder gezicht”, vleesgeworden knaldrang in “Ik Wil Dansen”, en een snoeihard straatgevecht tussen op hol geslagen synthesizers in een fenomenaal verhakseld “Nooit Meer Spijt”.
Na het voorgaande is een bisronde eigenlijk volstrekt overbodig, maar dat is buiten Froukje gerekend. Een ingetogen “Houden van mij” brengt nog een welkome boodschap van zelfliefde – het meisje naast ons zingt de tekst woord voor woord mee – maar het is wervelwind “Niets Tussen” dat nog een laatste keer het vuur mag ontbranden. “Ik denk ineens dat het goed komt”, zingt Froukje nog in het refrein. Daar moest ze ons al lang niet meer van overtuigen.
Wat een geestdrift, wat een spelplezier, en vooral wat een songs: Froukje speelde vanavond in de AB een meer dan perfect popconcert. “Het was beter in De Roma”, hoorden we een meisje zuchten bij het buitengaan. Sta ons toe die uitspraak geheel in twijfel te trekken.
