De Antwerpse singer-songwriter Sander Geudens is de frontman van de synthpopband Men In Tears. Solo gooit hij het – onder schuilnaam Alexander Greenfield – over een andere boeg. Dat levert een EP op die naar meer smaakt.
Men In Tears is een Antwerps trio met nadrukkelijke 80s-sympathieën, een Human League van ‘t Stad, zeg maar. Frontman Sander Geudens bewijst op zijn eerste soloworp echter dat niet de instrumentele aankleding, maar vooral zijn melodieën de kapstok vormen waar zijn muzikale expressie aan wordt opgehangen.
Op EP Son Of Tell krijgen we huiskamerpop doorspekt met een jazzy viool van jazz/klassieke violist Lucas Caluwaerts, die Geudens ontmoette op het Antwerpse conservatorium. Hij put daarbij inspiratie uit jazzy singer-songwriters uit de jaren`70 en voegt een gezonde dosis Belgisch surrealisme toe in zijn teksten. U denkt spontaan aan een Antwerpse Andrew Bird? Wij herkennen eerder de onvolprezen Michael Franks, die u hopelijk kent van “Eggplant”, het meest geweldige jazzpopnummer ooit over auberginerecepten.
Ook Greenfield/Geudens begrijpt de kunst om van alledaagse non-events een oorworm te boetseren. Opener “Big Boy” confronteert ons met de sleur van het leven: ”I had to pay a lot of bills today, do the dishes, water all my plants.” Een krassende viool die de gezapig wegtokkelende gitaar extra in de verf zet: het roept herinneringen op aan ”I scare myself”, niet de glad geproducete 80s-versie van Thomas Dolby, maar het roestig krakende recht-uit-de-schuur origineel van Dan Hicks and his Hot Licks.
Greenfield noemt zichzelf een Belgische artiest die aan de verkeerde kant van het kanaal geboren is. Ook ”Duchenne Smile” begint als een rokerige whisky in een donkere Britse kroeg, waar de duisternis alleen doorboord wordt door de schemering van een zomers pianodeuntje. Beetje bij beetje verjaagt het nummer de mist in je hoofd, zoals een druppel water die het volledige boeket van een Talisker doet ontluiken. Een perfecte soundtrack voor een zorgeloze zondagse brunch, opgebouwd uit jazzy vioollijnen, zachte zang en vingergeknip.
De spielerei van het woordspelletje ‘‘I Would Marry You, Marie-Anne” in Marie-Anne had voor ons niet gemoeten. Toch is ook dit nummer een toonbeeld van sonische schoonheid. Een ideaal dekentje om in deze doorregende herfst tegenaan te schurken. De ingetogen trompet die naar het einde van het nummer komt meespelen, verhoogt het knuffelgehalte van muurbloempje ”Marie-Anne”, zonder er evenwel een prom queen van te maken.
Bij ”My Girl” gaat het tempo voor het eerst een stuk de hoogte in, zoals onze hartslag bij een nieuwe verliefdheid. Ook hier valt de steengoede productie op. Piano, pizzicato viool en harmonieuze achtergrondstemmen creëren een volle, warme sound. De kusjes en het intern gebabbel zorgen voor een speelsheid die van dit nummer echt een winnaar maken.
Afsluiter ”Being There” is een ingetogen ballad waarbij de bariton van Greenfield ons doet denken aan die van David Sylvian ten tijde van Secrets Of The Beehive. ”Let’s party like a martyr on Saint-Peterssquare, there is nothing but the future and you being there.” Jammer genoeg duurt het feestje niet al te lang en is Sintepieter na 2 minuten 40 seconden al uitgezongen.
Son Of Tell is een aangename kennismaking met een rasverteller, die met een akoestische achtergrond zijn natuurlijke biotoop gevonden lijkt te hebben. Al is het wachten op verder werk om de echte dieptes van Greenfield te ontdekken.
