Maandelijks selecteert enola.be op vraag van Poppunt een aanstormend talent uit de grote vi.be-pool. Deze keer: Michaël Lamiroy.
Dat singer-songwriters meer vrienden moeten maken in vrije improvisatie kringen bleek vorig jaar nog met de uitstekende tweede plaat van Ryley Walker, en wordt bij deze nog maar eens bewezen door de Antwerpse Michaël Lamiroy (tevens actief in onder meer Tin Fingers). Voor zijn soloproject schakelde de jongeheer de hulp in van Niels Van Heertum, Nathan Wouters, Thomas Jillings en Quinten De Cuyper, allen aanstormend talent in het Belgische improvisatiecircuit. Wat Lamiroy op zijn debuut-ep “Sundrops” laat horen mag dan wel meer songgericht zijn, het zijn vaak die arrangementen die de muziek boven zichzelf doen uitstijgen. Neem bijvoorbeeld de zich alsmaar intenser om elkaar heen wikkelende blazers en synths in “Twilight” die een meeslepend einde aan de song breien, of de minimale maar smaakvolle contrabas die geregeld de gitaarpartijen extra cachet geeft. Lamiroy zelf is een begenadigd zanger en songwriter die moeiteloos de aandacht weet vast te houden met songs die overtuigend mysterie aan lieflijkheid en experiment aan traditie koppelen. Hoewel doorgaans een vrij organische sound voorop staat die doet denken aan de betere jaren zeventig folk, of het werk van het miskende Troissoeur (en de nog meer miskende opvolger The Tribe Band), duiken elders ook meer hedendaagse elektronische neigingen op, zoals in het spacy met autotune opgeleukte “Sundrops”.
