Hirokazu Koreeda (ook wel vermeld als Kore-eda) is al een festivalfavoriet sinds zijn grote doorbraak in 1995 met Maboroshi no Hikari. Hij reeg de prijzen vervolgens aan elkaar en Shoplifters werd op deze pagina’s door de voltallige filmredactie van Enola in 2018 nog verkozen tot de beste film van het jaar. In 2019 draaide de gevierde regisseur dan voor het eerst een film buiten zijn thuisland Japan, wat resulteerde in het algemeen veel minder goed onthaalde La Vérité. Dit jaar zette hij opnieuw een productie op buiten Japan met het Koreaans gefinancierde Broker, en al leverde hem dat prijzen op in Cannes, de eerlijkheid gebied te zeggen dat dit alweer een titel is die zeker niet het niveau haalt van Koreeda’s beste werk.
Misschien ligt dat aan kleine culturele verschillen, het werken in een andere taal of binnen een andere filmische traditie, want thematisch bevat Broker zeker heel veel elementen die als een rode draad doorheen het oeuvre van de Koreeda lopen. Ook hier draait het verhaal om het verkennen van banden tussen geïmproviseerde en vaak dysfunctionele families en de manier waarop mensen in bijzondere omstandigheden en binnen een andersoortig moreel kader, toch proberen betekenis te geven aan emotionele verbintenissen. Ook de manier waarop Koreeda zijn gesprekken en scènes ensceneert is gelijklopend, met verzorgde composities en een sterk ontwikkelgevoel voor het doorbreken van het theatrale aspect van lange dialogen. Alleen lijkt alles in Broker een beetje te veel op automatische piloot te draaien: het is allemaal onberispelijk, maar ook wat zielloos. Eigenlijk lijkt het nog het meest alsof de regisseur van Our Little Sister, Shoplifters en Like Father, Like Son, hier een hoop concepten waar hij eerder mee werkte bijeenzette en er zonder veel diepgang een pastiche van zijn eigen stijl overheen goot. Er wordt sterk geacteerd in dit relaas over twee mannen (Song Kang-ho won de prijs als beste acteur op het festival van Cannes) die een baby uit een voldelingenschuif willen verkopen maar vervolgens met de biologische moeder een emotionele band opbouwen, maar de film rondom de vertolkers is niet sterk genoeg om het spel ook echt tot zijn recht te laten komen.
Zoals wel vaker zit er onder dit alles wel een extra laag die een boeiende bespiegeling inhoudt over de manier waarop de moderne samenleving dwingt tot allerlei afwijkend moreel gedrag en Hirokazu Koreeda is als filmmaker begenadigd genoeg dat hij zelfs in mindere doen nog steeds een degelijke film aflevert, maar het lijkt toch alsof hij langzamerhand toe is aan een herbronning omtrent zijn kunst. Je kan immers met de beste wil ter wereld echt niet langer stellen dat wat de man hier aflevert grote cinema is. Daarvoor is het allemaal een beetje te makkelijk, te doorzichtig en te evident – dat geldt op verhalend én op visueel vlak en het is het soort vaststelling dat bij de cinema van Koreeda van een decennium geleden ondenkbaar was.
