Binnen animatie zijn er grofweg twee types films die ons publiek doorgaans bereiken: de eerste is de auteursfilm die binnen het festivalcircuit furore maakt met unieke prenten die het genre benaderen op een vernieuwende manier (met als recente voorbeelden Flee in 2021, I lost My Body in 2019, of dichter bij huis het prachtige Marona uit 2019). De andere optie omvat de producten voor de grote massa die in grote mate gedomineerd worden door Disney en Pixar, hetgeen sinds de overname van Pixar door Disney in 2006 eigenlijk één groot monopolie is. Wie de poster of trailer van Moondbound zag, weet dat Moonbound zeker mikt op het publiek van de massaproducten en dat de film dus zal moeten opboksen tegen de grote jongens. Helaas moet de film op verschillende vlakken zijn meerdere erkennen.
Moonbound brengt een verhaaltje dat we al tal van keren hebben bekeken: een kind verliest met het volwassen worden zijn gave tot verwondering en dient allerlei beproevingen te doorstaan om die gave terug te vinden. In dit geval is dat kind de ietwat nerdy Peter, een jonge tiener die bezeten is door wetenschap en wiens voornaamste queeste is om via heel wat omwegen en de nodige hulp van een archetypische knotsgekke professorpersonage en een wijze Kever, zijn zusje te redden uit buitenaardse oorden.
Nauwelijks 84 minuten duurt Moonbound maar wie achteraf probeert om even op een rijtje te zetten wat er allemaal gepasseerd is, kan nauwelijks bevatten wat voor overdaad aan razende actie, onaardse locaties en knotsgekke personage in die beperkte tijd gepropt werd. Het kan helaas niet gezegd worden dat die overdaad ook gedenkwaardig is. Bij elke nieuwe locatie of introductie van een nieuw personage is het altijd weer opnieuw hardop afvragen hoe dit nieuwe gegeven te plaatsen binnen de filmlogica. Een tekort aan fantasie is wel het laatste waar je Moonbound van kan beschuldigen, maar het geheel voelt aan als een veel te willekeurige opeenstapeling van avonturen waarin nauwelijks een lijn te trekken valt. Wanneer Peter na de zoveelste achtervolging even op adem komt en andere personages hem en ons eraan herinneren dat ie nog steeds op zoek is naar zijn ontvoerde zusje, merk je als kijker dat je zelf allang vergeten was wat Peters missie nu weer was. Iedereen in Moonbound gaat met zo’n achteloze snelheid van het ene naar het andere avontuur dat daar echt nauwelijks een doelbewuste keuze van een personage aan de grondslag van lijkt te liggen. Verveling slaat dan ook snel toe, ondanks die slechts 84 minuten.
De animatie zelf mag er wezen, zeker voor een film die het hoogstwaarschijnlijk met een fractie van het budget van een Disneyproduct moet doen. Sinds Toy Story in 1995 is deze stijl wel onderhand zo vaak herhaald dat alles helaas wel erg ongeïnspireerd en behoorlijk saai binnenkomt. Jammer dan ook dat er niet meer geëxperimenteerd werd met andere animatietechnieken, zoals we kort te zien krijgen aan het begin van de film, als backstory over de tor. Bovendien schiet Moonbound ook in de eigen voet door die keuze: wie binnen dezelfde visuele vorm werkt als Disney of Pixar heeft immers bij voorbaat verloren. Ook qua tot de verbeelding sprekende magie speelt de film enkele klasses lager dan een Pixar. Moonbound probeert dat te verdoezelen met een – helaas teveel aan – fantasietjes die alle richtingen uitschieten (Het Zandmannetje in de wolken, de Natuurgeesten, een door de ruimte razende slede…), maar nooit is zo’n fantasietje voorzien van een ziel, van iets wat de kijker de nodige goesting geeft om kamp te kiezen voor Peter, zijn zusje en de tor. In vergelijking met het prachtige personage Wall-E of de stuk voor stuk iconische Toy Storypersonages zijn de figuren in Moonbound zo veel sneller vergeten. Uw koters malen hier waarschijnlijk minder om dan uzelf en zullen ongetwijfeld met open mond naar dit spektakel staren. Het ontbreekt hier echter aan een stevige brok ziel en inhoud en aan die dubbele laag die een knap gemaakte animatiefilm doorgaans krijgt, zodat het ook voor u, de begeleider van die koter, meer dan de moeite waard is.
