Wij van Enola houden ervan de dingen juist te benoemen. Neen, u zal ons niet betrappen op het gebruik van het substantief ‘dingest’. Noem het beroepsmisvorming. Wat dat betreft zijn we zeer verheugd met de titel van Vitja Pauwels’ nieuwe plaat: Drift By/Sink In. Want dat is exact wat die doet: hij zweeft voorbij als ochtendmist, en achteraf merk je dat het album nog uren aan je botten blijft hangen.
‘Verdorie, was dat ook vandaag?’. Altijd gênant: een dubbele boeking. Nu ja, wat wil je ook, als je overal tegelijk wil zijn. Terwijl wij al dachten een complex bestaan te leiden, begint het ons helemaal te duizelen bij de lijst aan werkgevers van de Brusselse gitarist Vitja Pauwels. Naima Joris, Lara Rosseel, Bombataz en ga zo maar door. Dan hoeft het ook niet te verbazen dat er al eens twee platen het levenslicht zien op dezelfde dag. Op 4 november kwam Pauwels met zijn tweede soloalbum, Drift By/Sink In, en ook Joris met While The Moon. Even slikken toch.
Bij zo’n veelzijdige alleskunner als Pauwels is het steeds uitkijken in welke muzikale gedaante hij nu weer zal verschijnen. Wordt het donkere jazz, gemoedelijke folk of eclectische dansbare hiphop? Al die gezichten liet hij al met verve zien bij voorgenoemde projecten, maar op Drift By/Sink In kiest hij duidelijk het pad van de intieme sologitaar. Die leidt ons doorheen een filmisch decor, een donker woud dat tegelijk verfrissend en angstaanjagend aanvoelt. Nu eens voelen we ons in harmonie met de prachtige woudreuzen, dan weer angstig door wat er precies schuilt in al die donkere struiken. Een emotionele koorddans die we bijvoorbeeld ook al afwerkten bij Safe van Bert Dockx of Forest City Maria Chiara Argiro eerder dit jaar.
De nummers zijn zoals verwacht virtuoos gespeeld en hoeven zeker niet onder te doen voor die van grootmeesters als Bill Frisell of Marc Ribot. Dat komt des te meer bovendrijven door de hoofdrol voor de gitaar: enkel hier en daar wordt die versierd met wat geluidjes en accenten. Wat gepiep, gedruppel, of geritsel: het leven op de achtergrond. Vooral in het eerste deel van “Clouds That Look Like Things”, het Westernriedeltje “Muchacha” of in het etherische “Drift By” treden ze meer naar de voorgrond. We staan stil, spitsen de oren en verzinken even in de witte ruis. Zo komt aarzelend en zoekend een mooi muzikaal wezen tevoorschijn, zoals bijvoorbeeld Blake Mills of Mark Hollis het zo goed kunnen.
Enkel op “Sync In”, “Sundial” en afsluiter “Everyone Dies” krijgen we Pauwels’ nasale, hoge stem te horen. Fijntjes en bibberend van de kou doet hij ons denken aan Andrew VanWyngarden van MGMT of zelfs Kevin Parker van Tame Impala. Een apart stemgeluid dus, maar Vitja weet het perfect in harmonie te brengen met de muziek waarin ze verweven is.
Een plaat die je uitnodigt om op zoek te gaan naar het evenwicht, naar de harmonie achter of boven de muziek, is er eentje die we nog eens opleggen. En daarna nog eens. Pauwels weet ons hier zeker te begeesteren met dit intiem tableautje, maar geeft het ons niet cadeau. Juist omdat het tijd vraagt, is het aan te raden Drift By/Sink In in zijn geheel te beluisteren. Om apart stand te houden, bijvoorbeeld op de radio, zijn de nummers misschien wat te weinig van oren en poten voorzien. Neen, geen instantnoedels-gedoe met de heer Pauwels.
