Gilles Peterson mikt op Str4tasfear, het tweede album van zijn kosmische funkgroep Str4ta, op de sterren, maar landt jammer genoeg ergens in een hippe koffiezaak.
Iederéén houdt van Gilles Peterson. We kennen de sympathieke Britse radiopresentator al jarenlang als fijnproever en archivaris van de betere funk, hiphop, jazz en wereldmuziek en de man heeft zodoende in de loop der jaren een uitgebreide kennissenkring en dito adresboek samengesteld. Als lid van de groep Str4ta – want samen met Jean Paul “Bluey” Maunick maakt hij nu ondertussen ook zélf muziek – kan hij voor zijn tweede album Str4tasfear daarom een beroep doen op verschillende mooie namen uit zijn omgeving: zo komt de Londense jazzartieste Emma-Jean Thackray meezingen op “Lazy Day” en fleurt de Amerikaanse trompetspeler Theo Croker “Soothsayer” en de disco van “To Be As One” op. Anushka, een duo uit Brighton, neemt de vocals van “Bad Weather” voor zijn rekening.
Het resultaat van al dat rondbellen heet Str4tasfear, een album dat een hommage wil brengen aan de Brit-funk periode van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, en waarvoor Peterson niet enkel de voorgemelde jonge honden opbelde, maar ook enkele oude rotten in het genre. Brits soullegende en multitalent Omar lanceert “Why Must You Fly” in een baan om de aarde aan de hand van baslijnen op slappe benen, terwijl Valerie Etienne (die ook meezingt met Jamiroquai) “Find Your Heaven” injecteert met een zijdezachte zangpartij.
Namedropping en conceptomschrijvingen in acht genomen mogen we stellen dat alle ingrediënten aanwezig zijn voor knallers van songs. Alleen… ontbreekt de poeier bijna over de gehele lijn om deze potentiële bommetjes tot ontploffing te brengen. De synthlijntjes, de kekke percussie en zijige zanglijnen zijn allemaal zó over the top geproducet dat er niets bovenuit steekt om je echt naar de keel te grijpen. Het geheel is zo verschrikkelijk smooth, dat het even makkelijk van je afglijdt als satijnen lakens – en daar word je ook niet meteen warm van.
Het is moeilijk om exact aan te wijzen waar het juist mis gaat, maar je kan je niet van de indruk ontdoen dat dit vooral mooi geluidsbehang is voor hippe koffiebars en barbierszaken, maar ook niet veel meer dan dat – en van een goed album verwachten wij nu eenmaal meer. Na de vele, véle luisterbeurten waaraan we het album onderwierpen blijken er gaandeweg wel meer pluspunten op te lichten dan we aanvankelijk vreesden. Zo blijkt de groove uit “Turn Me Around” met die lekker slappende bas dieper te graven dan eerst gedacht of blijkt de drumcomputer van “When You Call Me” aangenaam dicht tegen Marvin Gayes “Sexual Healing” aan te schurken. Maar dan nog is het niet genoeg om ons te overtuigen. Goede funkplaten behoren op de heupen te mikken, eerder dan op de heupen te werken, zoals Str4tasfear jammer genoeg grotendeels doet.