In 2019 werd de wereld nog maar eens een stukje donkerder, de soundtrack er bij klonk niet bepaald vrolijk, maar net daarom zo juist. Meer nog: zonder deze platen hadden we het nog zwarter ingezien.
- Kate Tempest :: The Book Of Traps And Lessons   Geen plaat die meer nodig was dit jaar, dan deze brok wijsheid/zelfhulp/mededogen (schrappen wat niet past). Elf nummers lang verkent Tempest de menselijke vertwijfeling, zoekt ze naar antwoorden, en vindt ze vooral elke keer: de juiste woorden. Dirk De Wachter heeft er concurrentie bij.
- Nick Cave & The Bad Seeds :: Ghosteen   Wie bij Skeleton Tree al iets te hard opging in het dramatische verhaal van Arthur Cave’s tragische val, had aan deze pas een feestmaal. Nu pas was Cave echt aan rouw en traumaverwerking toe, en het resultaat gaat dieper dan een artiest ooit heeft durven graven. Dit is geen plaat, maar therapie, waarbij wij een beetje beschroomd mogen meeluisteren.
- The Murder Capital :: When I Have Fears   Je bent nog geen twintig en je beste maat pleegt zelfmoord – zoals zovelen in je stad. Je bent verdrietig, kwaad, en razend op een maatschappij die dat heeft veroorzaakt. Je bent The Murder Capital, en de plaat die het resultaat is, steekt Joy Division naar de kroon. In 2019 was Ierland het interessantste land.
- Zwanger Guy :: BRUTAAL   Wie is Guy? was tof, BRUTAAL is de plaat waar Gorik Pt. 1 het centerstuk van had moeten zijn: compromisloos, eerlijk, en hard – vooral dat laatste. BRUTAAL was de plaat van de hoofdletters. Van Waarom? DAAROM. Van “NIEMAND”. 2019 was het jaar van Guy, de man die tot het eind van zijn carrière zal moeten vechten tegen het label “knuffelrapper”.
- Lost Under Heaven :: Love Hates What You Become  Met Wu Lyf verder en verder in de achteruitkijkspiegel, krijgt Ellery James Roberts Lost Under Heaven meer in focus. Love Hates What You Become liet de gabberbeats en de razende uitbarstingen voor wat ze waren, en eindigde bij iets dat nog het best als “blues voor de 21ste eeuw” kan worden omschreven.
- Blanck Mass :: Animated Violence Mild     Drie kwartier lawaai, maar het was melodieuze pokkeherrie. Op zijn vierde maakte Benjamin John Power iets dat verdacht hard rook naar popmuziek, maar dan zoals ze er in de hel graag op feesten. Een plaat die liet horen dat noise niet per sé moet afstoten.
- Finn Andrews :: One Piece At At Time    Finn Andrews zette The Veils in de koelkast, en schreef solo aan de piano een plaat die zijn voet naast de grote klassieke songschrijvers mag zetten. Van een perfecte eenvoud.
- Cigarettes After Sex :: Cry   Trok als twee druppels water op zijn voorganger, maar net als dat debuut deed ook dit Cry iets onbestemd met ons dat vooral smeekte om meer, veel meer.
- Girl Band :: The Talkies   Punk? Noise? Girl Band liet op zijn tweede labels voor wat ze waren, riffs bij de kleuterpunk, en maakte een gotisch spookhuis van een plaat. Steken The Murder Capital en Fontaines DC de hand nog uit, dan was dit het meest compromisloos dat dit jaar uit Ierland kwam.
- Jenny Lewis :: On The Line     De dood van haar moeder en een relatiebreuk zorgden er voor dat Jenny Lewis haar meest persoonlijke plaat schreef. Soms was dat wrang, zoals in “Wasted Youth”, maar zelfs dan verloor ze haar geweldige zin voor melodie niet bij.
En ook deze waren goed voor een dag blijdschap, een glimlach, of een danspasje:
11. Balthazar :: Fever, 12. These New Puritans :: Inside The Rose, 13. Better Oblivion Community Centre :: Better Oblivion Community Centre, 14. The Slow Show :: Lust And Learn, 15. The National :: I Am Easy To Find, 16. Gurli Octavia :: Metanoia, 17. Geert Verdickt van Buurman :: Einzelgänger, 18. Hot Chip :: A Bath Full Of Ecstasy, 19. Vampire Weekend :: Father Of The Bride en 20. 65DaysOfStatic :: replicr, 2019.
Live was dit hooguit een middelmatig jaar, maar we onthouden toch een verbluffend straf The Bony King Of Nowhere, een groots Balthazar, en een indrukwekkende Finn Andrews. Verder kwam ook The Murder Capital op Eurosonic aan, deed Kate Tempest op Pukkelpop naar adem happen, bewees Lost Under Heaven dat je ook voor dertig man kunt begeesteren, en – kijk eens aan – liet The Smashing Pumpkins in Antwerpen zien dat het nog niet helemaal voorbij is.