Nashville, Tennessee. Thuis van Vanderbilt University en de Tennessee Titans, maar vooral van that sweet ole’ country Music. Ook Lambchop-held Kurt Wagner en countrytelg Cortney Tidwell mogen Nashville als hun heimat beschouwen. Hoe trots ze op die afkomst zijn, laten ze op Invariable Heartache graag horen.
Natuurlijk volstaat ook één blik op de albumhoes om het countrygehalte van Invariable Heartache te achterhalen. Ten eerste: Kurt Wagner draagt een cowboyhoed! (En dus niet zijn standaard truckerspetje.) Daarnaast biedt een oude jukebox op de achterzijde ons de keuze uit "Incredibly Lonely", "Picking Wild Mountain Berries", "I Can’t Sleep With You" en meer van dat. Met zo’n stereotiepe songtitels lijkt het bijna overbodig te weten dat Tidwell afstamt van twee generaties countryproducers en -muzikanten. Voor de volledigheid geven we echter graag mee dat Tidwell de dochter is van countryzangeres Connie Eaton en producer Cliff Williamson en dat haar grootvader aan het hoofd stond van Chart Records, een van Nashvilles belangrijkste onafhankelijke country labels.
Voor de volledigheid, maar ook omdat Tidwells afkomst een belangrijke rol speelde in de realisatie van Invariable Heartache. Met een selectie van 12 nummers uit de late sixties en vroege seventies proberen Wagner en Tidwell namelijk de hoogdagen van Chart Records opnieuw op te roepen. Alleen het laatste nummer op de plaat, "Who’s Gonna Love Me Now?", werd oorspronkelijk niet door Chart Records uitgegeven. Het is echter wel een van Connie Eatons klassiekers.
Het is dan ook niet heel erg verbazend dat Tidwell op Invariable Heartache het hoogste woord voert. Vocaal neemt Tidwell nummers als "A Special Day", "Yours Forever" en "Who’s Gonna Love Me Now?" helemaal alleen voor haar rekening, al hadden we dat graag anders gezien. Want hoe naadloos Tidwells heldere, licht smekende stem ook in het zwoele countryplaatje past, heel spannend is het allemaal niet. "A Special Day" is verre van speciaal: Tidwells zagerige oohoo’s slagen er niet in emotie over te brengen, maar onderstrepen alleen de doodsaaie lyrics ("today is such a special day / someone who’s been away is coming home") en "Yours Forever" lijkt eerder een intermezzo dan een volwaardig nummer.
Dat alles verandert wanneer Wagner zich met de vocals moeit. Wat hij op de plaat aan kwantiteit moet inboeten, maakt hij dubbel en dik goed wat kwaliteit betreft. Hoewel ook "Incredibly Lonely" en "Let’s Think About Where We’re Going" niet van het klassieke countrypad afwijken — beide zijn redelijk standaard dialoogduetten zoals we ze ook kennen van Johnny Cash en June Carter — biedt Wagners immer aarzelende bromstem het ultieme weerwoord op Tidwells conventionele zanglijnen. Echt spannend wordt het echter pas in "Penetration", een vreemde stilering van afwezig pianogetokkel, aanhoudende drums en Wagners onweerstaanbare vertelstem, afgewerkt met enkele van Tidwells, ditmaal zonderlinge, oohoo’s.
Dat "Penetration" het enige ietwat alternatieve nummer is op Invariable Heartache heeft te maken met het opzet van de plaat: om de oorspronkelijke Nashville sound in ere te herstellen, zonder in het alomtegenwoordige karikatuur van de countrymuziek te vervallen. In zekere mate slaagt Invariable Heartache daar ook in, en dat heeft het vooral aan de muzikanten te danken. Geen springerige banjo’s, maar zwoele gitaarakkoorden, een raspende pedal steel en strelende drums, hier en daar opgeluisterd met het zagen van een viool — dat is wat de nummers op Invariable Heartache écht sterk maakt. Meer Deadwood dan Lucky Luke, zeg maar, al zit dat helaas nog te vaak onderhuids.
