“Mauro heeft een baard” kirden (tiener)meisjes allerhande enige tijd geleden, wat later gevolgd door “hij heeft zijn baard eindelijk afgedaan”. “Mauro heeft een nieuwe groep en/of plaat” kirden allerlei bleke tienerjongens dan weer, vooral omdat het geen plaat voor alledag is.
In 2005 richtte Mauro Pawlowski samen met de jonge jazzgoden Teun Verbruggen (drums, Jef Neve Trio / Flat Earth Society) en Jozef Dumoulin (Fender Rhodes, Mâäk's Spirit / Octurn) het experimentele Othin Spake op. Het trio tast samen de grenzen af van jazz, rock, noise en avant-garde binnen een improvisatorisch kader. Op 13 maart 2005 traden ze een eerste maal op in het Brusselse L’ Archiduc waarna optredens op Jazz Middelheim en Petrol volgden. In diezelfde periode werden de stukken voor het debuut The Ankh (2006) en deze plaat opgenomen.
Child Of Deception And Skill is bedoeld als een van de drie platen die moeten laten horen waar de groep rond 2005 (voor) stond. Later dit jaar zou nog een derde plaat met opnames uit deze periode (het integrale optreden in de L’Archiduc) verschijnen, waarna een album met nieuw materiaal en uiteenlopende gasten als Trevor Dunn, Shelley Burgon, Andrew d’Angelo, Magic Malik, Fred Vanhove, Andrew Claes en Bruno Vansina volgt.
Tijdstippen zeggen echter weinig wanneer het op Othin Spake aankomt. Wie de groep in 2006 als het voorprogramma van John Zorn bij de voorstelling van Moonchild zag, hoorde vooral een groep die nergens zijn potentieel waarmaakte en te vaak naast elkaar speelde, terwijl de cd-opnames uit 2005 een heel ander geluid lieten horen. En krek hetzelfde geldt voor dit album dat, hoewel nog voor The Ankh opgenomen, als geheel strakker en — naar de normen die voor een dergelijke groep gehanteerd dienen te worden — toegankelijk klinkt.
Child Of Deception And Skill staat met andere woorden relatief alleen binnen de wereld van Othin Spake. Een groep die zichzelf bij elke samenkomst heruitvindt, kan immers moeilijk terugvallen op bewezen prestaties en verankerde zekerheden. Elke plaat en elk optreden is een atomair gebeuren, dat hoogstens in schijn een verwantschap met zijn broers en zusters kan tonen. Het enige, of voornaamste, dat hen verbindt en blijft verbinden, is het haast duizelingwekkende vakmanschap van de drie muzikanten dat zich niet louter op technisch maar ook op compositorisch vlak meerdere malen manifesteert.
In essentie is de plaat niet meer dan wat gitaargefriemel dat gepaard gaat met de nodige schizofrene drumslagen (standvastige ritmes zijn er immers niet) en onthechte pianomelodieën die boven alles uit zweven. De plaat klinkt vooral alsof ze een vergeten en bestofte soundtrack bij een obscure sci-fi-/horrorfilm vormt, waarbij bepaalde tracks zelfs die vergelijking achter zich laten. “Indigo Mystery” bijvoorbeeld klinkt haast romantisch vergeleken bij het grillige maar niet minder geslaagde “The Evil Art Contest”, of de titeltrack.
Het merendeel van de songs volgt evenwel de toon en sfeer die gezet wordt door openingstrack “The Ballad Of Vatruth”. Dat maakt de nummers weliswaar geen seconde eenduidiger of vlotter in het gehoor liggend, maar het zorgt wel voor een eenheid die de plaat ten goede komt en zulk uiteenlopend volk als “The Glittering Day Dothdran” en “Gore” met elkaar verbindt.
Child Of Deception And Skill is een plaat die niet alleen verzamelaars van alles wat Mauro uitbrengt, zal aanspreken, maar ook liefhebbers van gedurfde “avant-noise” voor wie experimenteel vooralsnog niet gelijk staat met pretentieus geknoei. Othin Spake is een groep die graag grenzen aftast en daarbij af en toe op zijn bek gaat. Maar wanneer het trio zijn evenwicht weet te behouden, levert het te koesteren kleinoden als dit album op.
De plaat is op vijfhonderd exemplaren uitgebracht.
