Voor ers van: Okkervil River goes
Classic, Talk Talks ‘Spirit of Eden’ en kippenvelmuziek
Toen Shearwater in 2007 naar een ander label verhuisde, werd hun
toenmalige album Palo Santo opnieuw
uitgebracht in een expanded versie. Alhoewel wij al zeer
in de wolken waren van dit album, vond Meiburg dat het nog beter
kon en hij nam voor de gelegenheid vijf nummers opnieuw op,
waaronder het fantastische ‘Seventy-four, Seventy-five’. Nu, één
jaar later, ligt het vijfde album van het voormalige Okkervil River-lid in de winkels. En
de vraag die al meteen op onze lippen brandt, is uiteraard: kan
Shearwater haar vorige album op zijn minst evenaren?
Ze hebben alvast iets met openingsnummers, zo veel is zeker. Ook nu
weer slaagt de band erin om met een ijzersterke compositie te
openen en onze goesting in dit album zo waar nog groter te maken.
‘On the Death of the Waters’ is namelijk een song die de hele
bedrijfsfilosofie van Shearwater samenvat. Na een aarzelende start
waarin de typische stem van Jonathan Meiburg fluisterend zijn
zonden aan ons opbiecht, barst de song aan het eind uiteen op een
manier die doet denken aan Pink Floyds ‘The Great Gig in the Sky’.
Daarna landt het nummer met beide voeten op de grond, om met enkele
klassiek getinte – wij horen er bijvoorbeeld ‘Ne me Quitte Pas’ van
Brel in – piano-aanslagen voorzichtig uit te doven. Deze song
alleen al, die amper drie minuten van onze tijd stal, weet ons al
zo te betoveren dat we nu al geneigd zouden zijn om onze vijf
sterren boven te halen. Maar aangezien onze hoofdredacteur deze
manier van recenseren niet echt waardeert – terecht! – willen we
best nog iets vertellen over de rest van ‘Rook’.
Single ‘Rooks’ klinkt alsof de middeleeuwen weer hip zijn, en is in
vergelijking met de openingssong wat eenvoudiger van opzet. Toch
slaagt men erin om ons kippenvel te doen krijgen door die lichte
stemverheffing van Meiburg. ‘Leviathan, Bound’ neemt ons dan weer
mee op een trip die aanvankelijk nog herinneringen oproept aan
Radioheads ‘Paranoid Android’ maar uiteindelijk eerder een klassiek
werkstuk blijkt waar houtblazers en strijkers de ideale basis
vormen voor Meiburgs falsetstem.
‘Home Life’ is na het uitgesponnen ‘Levathian’ een minisong waarin
wederom alle sterkmakers van Shearwater in verborgen zijn: de
falset van Meiburg, de klassieke sfeer en ergens voorbij de helft
een kleine koerswijziging die in dit geval een militaire mars
blijkt. Het licht schuimbekkende ‘Lost Boys’ had net zo goed op een
album van Okkervil River had kunnen staan, en is de wilde eend in
de bijt. Meiburg laat zich volledig meeslepen door deze elektrisch
geladen song, die na een goede twee minuten een veel te vroege dood
sterft.
‘I Was a Cloud’ is eigenlijk geen song maar eerder een soundscape
die als song overbodig lijkt maar wel de perfecte inleiding vormt
op wat nog volgt: ‘South Col’ bijvoorbeeld, een pianoballad die
walsend door de gehoorgang wandelt en langzaam aanzwelt tot een
emotioneel geladen geheel dat. Een song elk moment uit zijn voegen
zou kunnen barsten, maar Meiburg houdt de teugels daarvoor te strak
vast en weet nog een climax uit deze song te persen door inbreng
van enkele blazers. Wij moesten hierna even op adem komen en konden
enkel nog woorden als ‘magistraal’ prevelen.
Het schitterende ‘Palo Santo’ evenaren, laat staan overtreffen. Het
leek ons zo goed als onmogelijk maar kijk, of beter: hoor, met
‘Rook’ slaagt Shearwater er grandioos in. Meiburg bewijst hiermee
eens te meer dat hij al de typische elementen van zijn band
beheerst en weet te kneden tot prachtige songs die enerzijds
eerlijk emotioneel zijn en anderzijds meeslepend en opwindend. Wie
zijn muziek dus graag ongrijpbaar en licht klassiek heeft en wie
graag kippenvel krijgt van onverwachte en oprechte emotionele
opflakkeringen, is hier wederom aan het juiste adres. Een plaat om
in te lijsten, op het eind van het jaar bijvoorbeeld.
http://www.myspace.com/shearwater
