Op Jet Plane And Oxbow schreeuwde Jonathan Meiburg de Trump-frustratie nog van zich af. Zes jaar later is de sfeer gelaten. The Great Awakening, alweer Shearwaters tiende, zoekt opnieuw de statige rust op van Rooks en The Golden Archipelago.
Zes jaar? Is Meiburg bezig geweest misschien? Welja. In tussentijd maakte de zanger onder de groepsnaam Loma twee platen met zangeres Emily Cross en instrumentalist-producer Dan Duszynski, schreef hij het non-fictieboek A Most Remarkable Creature, en werkte hij ook nog mee aan een herinterpretatie van Bowies Berlin-trilogie. En toen pas, toen het al bijna te laat was om nog buiten te mogen komen, was het opnieuw tijd voor Shearwater.
Want de frontman was met een reden weggelopen van zijn band. Jet Plane and Oxbow, die laatste Shearwaterplaat uit 2016, had hem leeg achtergelaten. Allemaal goed en wel om die hele klotewereld met zijn Trump en andere rotzakken bij de horens te pakken, maar vrolijk werd je er niet van. En dus moest het anders. Meiburg zou even geen hopeloze muziek meer maken. “Here comes your heart attack” is de eerste zin, maar zich opwinden doet hij niet meer. Slechts één uiting van krachtpatserij passeert: pal in het midden valt “Empty Orchestra” met vuile voeten binnen. Maar zelfs dan schuwt Meiburg het aloude galmen. “Enough of this sad dreaming of country life”, zingt hij, maar wat is deze plaat anders dan dat; een vlucht weg van de maatschappij?
Wel dan: The Great Awakening is een vlucht, maar een mooie vlucht. Meiburg zocht inspiratie in de Zuid-Amerikaanse oerwouden waar hij zijn ornitologisch veldwerk doet – je bent een Caracarakenner of je bent het niet – en komt zo opnieuw uit bij de periode 2008 – 2010. Dit sluit meer aan bij wat we ondertussen gerust peak Shearwater kunnen noemen: de periode Rooks – The Golden Archipelago. Je hoort het aan dat typische ritme van “Laguna Seca”, de brulaap die in “Xenarthran” overneemt is dan weer een overblijfsel van al die wetenschappelijke research in de jungle.
Het is back to basics, maar dan niet zonder mee te nemen wat onderweg is geleerd. Weg is de vurige elektrische gitaar, de postpunk-achtige kreetzang van Animal Joy en Jet Plane And Oxbow, hier heersen de akoestische instrumenten, de orkestrale maar subtiele grandeur. The Great Awakening barst van de instrumenten, maar knalt daarom nog niet als Beethoven. Minder dan vroeger grossiert Meiburg in dramatiek en groots gebaar.
Dit is meer Talk Talk dan ooit, niet alleen door die eeuwig ijle stem, dicht tegen de microfoon gecroond, maar ook door de manier waarop Meiburg pauzes laat vallen, de instrumenten enkel van de teugel laat als het écht moet. Duszynski, hier aan boord als co-producer, zorgt dat het allemaal subliem klinkt; koptelefoonmateriaal. Het enige verschil: waar Mark Hollis en co je vaak vanuit een ijskathedraal leken toe te zingen, houdt Meiburg van warmte. In zijn bouwwerk brandt de kachel aldoor, al was het maar om de ijsbloemen van het raam te houden. Maar ook dat van die Bowiecovers hoor je. Er zit meer dan een beetje Berlijn in het dwarse arrangement van alweer “Laguna Seca”.
In “Aqaba” fluit een roodsnaveltoekan een moppie – omdat het kan. Shearwater heeft ondertussen al lang geen zin meer in enig compromis, en dus raken we dankzij de dwarse uithalen op de achtergrond van “There Goes The Sun” op het experimenterende terrein van These New Puritans verzeild. We zijn ondertussen diep in kant B van The Great Awakening, het is te laat voor toegankelijkheid. Vijf nummers lang dwaalt Meiburg sfeervol door atmosferische landschappen die zich langzaam ontvouwen. In “Wind Is Love” is hij eindelijk aangekomen. De eenzame piano van Emily Lee herhaalt een paar schaarse noten, een bastoon valt af en toe in. Tot de drums dan toch tot leven komen. Shearwater is erdoor, en heeft het licht gezien; The Great Awakening is een feit.
Dit is een plaat als een heropstanding.
