Verandering van spijs doet eten. Na de dansbare elektropop van Bolchi en de soulvolle hiphop van Skeemz, gooit zangeres Lien De Greef alias Lady Linn het over een geheel andere boeg met swingjazzstandards van the roaring twenties tot de jaren vijftig. Met het zelfgeschreven Here We Go Again solliciteren zowel zijzelf als haar zeven charmante muzikanten uitdrukkelijk naar het grote publiek.
En dan te bedenken dat Lien De Greef nog maar midden in de twintig is! Ze kent de klassiekers evenwel op haar duimpje, getuige enkele interviews waarin ze invloeden en voorbeelden van diverse pluimage opsomt. Dat gaat van klinkende namen als Duke Ellington en Benny Goodman over grote dames als Dinah Washington en Ella Fitzgerald tot en met de beroemde Motown-sound en Stan Kenton — zeg maar de enige echte uitvinder van de wall of sound. Nou nou.
Maar Here We Go Again biedt ook genoeg vertier voor wie niet vertrouwd is met al die namedropping. Zo schemerden bij opener “That’s Allright” de bloedmooie femme fatales, de vingerknippende privédetectives en de galante jongemannen in dichte drommen voor onze ogen. Denk aan de videoclip van Madonna’s “Material Girl”, denk aan een Vlaamse Marilyn Monroe in luxe-uitvoering of neen, stop gewoon met denken en geniet.
“A Love Affair”, met een swingende partij strijkers en de tenorsax van Marc De Maeseneer die snort als een opgevoerde 2pk, behelst al een beetje de ultieme ambitie van dit plaatje: met een schwung van heb-ik-jou-daar zowel u als uw bejaarde grootmoeder terug aan het dansen zetten. “Cool Down” zet in dat verband een kleine domper op de feestvreugde: het nummer zelf wil, als een kleuter die de nachten aftelt voor Sinterklaas, swingen als de beesten maar de strijkers werden teveel naar de achtergrond gemixt. Een gemiste kans als u het ons vraagt.
Gelukkig is ”I Feel” dan weer zo koket als een krolse kat. En zo gaat het dus door, van het duet met Bert Ostyn (Absynthe Minded) in het met erg mooie blazerspartijen opgefleurde “I Am Aware”, via de vingerknippende cool van een dozijn Fonzie’s in een container brylcreme in “I Don’t Wanna” tot single “Shopping”, die herinneringen oproept aan wilde bals in de jaren veertig en ook een erg leuke tekst bevat. “Only A Flame” gaat verder op het uitgestippelde pad, deze keer met ruimte voor enkele blazerssolo’s van trombonist Frederik Heirman en trompettist Yves Fernandez .
Vreemd toch dat Lien pas in de eindsprint even op de rem trapt. De ballad “Waiting” mag zonder blozen naast Frank Sinatra, of beter nog, de Tom Waits van Closing Time staan. Hekkensluiter en titelsong “Here We Go Again” kleurt, met in het tweede deel enkel de begeleiding van human beatboxer Roxorloops, mooi buiten de lijntjes en zet de buitengewone vocale kwaliteiten van Lien De Greef nog eens goed in de verf: een stem als een Zwitsers klokkenspel, verpakt in een bijzonder fraai ogende dame.
Twee bedenkingen bij deze voor de rest erg leuke plaat: jazz, en vooral swingjazz is absolute livemuziek. Aarzel dus niet als deze Lady Linn met haar Magnificent Seven bij u in de buurt komt spelen. Twee: hoewel er goed is nagedacht over de songvolgorde van de plaat, zijn veel nummers onderling inwisselbaar. Deze Here We Go Again biedt, anders gezegd, iets teveel van hetzelfde. So What? Je verwacht toch ook niet van een fles goede wijn dat ze halfweg anders gaat smaken? Dit plaatje is ideaal om zowel uzelf als uw jarige grootmoeder cadeau te doen.
