Jasmine Cruickshank had hoogstwaarschijnlijk een boek kunnen schrijven over de wilde achtbaan die een transitie moet zijn, maar het is een plaat geworden. Als Jasmine.4.t (te verstaan als “for trans”) slaagt de Engelse er met You Are The Morning in die heftige episode in haar leven te vertalen naar een warme knuffel van een debuut.
Die knuffel zal Cruickshank in de eerste plaats vooral aan zichzelf gericht hebben, want het is precies die warmte die ze moest ontberen op die cruciale momenten in haar leven. Zo goed als op haar eentje beet ze door, en zo klinkt het vaak ook in haar teksten. “You deserve much better”, sterkt ze zichzelf bijvoorbeeld in de titelsong “You Are The Morning”. Het zou niemand verwonderen dat ze dergelijke zinnetjes, en dus bij uitbreiding het hele album, voor zichzelf in een geheim dagboek schreef bij gebrek aan datgene waar ze zo naar smachtte: aanvaarding, genegenheid, gemeenschap.
En plots ging het snel. Zo mocht ze op basis van een EP’tje het voorprogramma van Lucy Dacus verzorgen, en dankzij de vriendschap die de twee opbouwden, raakte een sollicitatiedemo bij Phoebe Bridgers. Die besloot prompt Jasmine.4.t in te lijven als eerste Britse act op haar label Saddest Factory Records, en al gauw trok Cruickshank met een heuse band naar Los Angeles om You Are The Morning op te nemen. Na Dacus en Bridgers raakte ook Julien Baker snel in de ban van de schuchtere openhartigheid die Jasmine.4.t’s indierock tekent.
Zo hoeft het eigenlijk niemand meer te verbazen dat boygenius, die gevierde drievuldigheid, de productie op zich nam. Onder de vleugels van Baker-Bridgers-Dacus won Cruickshank het zelfvertrouwen om de songs uit de schaduw van haar persoonlijke ervaringen te halen. Vooral het catchy, uitbundige “Guy Fawkes Tesco Dissociation” (lekkere titel ook) klinkt als een verdiende overwinning. Klínkt, want het handelt over, wel, een dissociatie-episode in de supermarkt die slecht had kunnen aflopen: “The tub fills with my blood hits the ceiling / I won’t act but it’s all that I’m dreaming”.
Het één-tweetje dat Cruickshank hier met uitgerekend Bridgers speelt, doet verder wel denken aan Better Oblivion Community Center. Ook “Elephant” durft zijn gitaren gebruiken om indruk te maken, en al is de toon hier iets donkerder, de boodschap blijft positief. Het belang van community, een belangrijk thema op de plaat, blijkt uit “Best Friend’s House”. Hier horen we een breekbare, kinderlijke charme die we niet meer gezien hebben sinds Daniel Johnston.
Voor intiemere songs (“You Are The Morning”, een emotioneel geladen herwerking van oudere song “New Shoes”, afsluiter “Woman”) rekent ze op de impact die eigen is aan voorzichtig getokkel op akoestische gitaar. Hier kan Cruickshank niet verstoppen dat ze Adrianne Lenker als inspiratiebron vereert. Geen slechte smaak, en het houdt wel steek, want ook wat goochelen met woorden betreft heeft ze goed van haar geleerd.
Tijd om die knuffel door te geven: met You Are The Morning heeft Jasmine.4.t haar plek in de wereld eindelijk gevonden. Net nu. Het valt niet te ontkennen dat transrechten wereldwijd onder druk staan. Hoe moet het verder? “Can’t make my words not carry weight”, zingt ze in sleutelsong “Elephant”, “‘Cause now I have a future, it could never be too late”. Zij heeft een toekomst en wij zullen er staan om die te bewonderen.
