Babygirl is een erotisch machtsspel dat de representatie van excentrieke vrouwelijke verlangens centraal zet. De succesvolle CEO Romy Mathis zet haar familie en carrière op het spel voor haar jonge stagiair Samuel. Al snel neemt hij de bovenhand in zowel hun seksuele relatie als in Romy’s psyche en persoonlijke leven. Met Babygirl wil de Nederlandse regisseur en schrijver Halina Reijn de orgasmekloof tussen mannen en vrouwen, hedendaagse schoonheidsidealen en atypische seksuele verlangens bij vrouwen aankaarten. Of de sensuele thriller al dan niet feministisch is, roept uiteenlopende meningen op.
De techmiljonair Romy, gespeeld door Nicole Kidman, worstelt met haar seksleven vol geveinsde orgasmes met haar man Jacob (Antonio Banderas), een succesvolle theatermaker. Ook na haar innerlijke verlangens om overmeesterd te worden te onthullen, slaagt hij er niet in de daad te verrichten. Als plots de jonge stagiair Samuel (Harris Dickinson) in haar bureau verschijnt, raakt ze meteen verknocht aan zijn dominante seksuele energie. Al snel belanden ze in een onstuimige affaire, waarbij Romy een onderdanige positie inneemt en alles doet wat Samuel haar oplegt.
Als mentor maakt Romy zich initieel zorgen over het machtsverschil tussen haar en haar mentee. Ze wil geen grensoverschrijdend gedrag vertonen dat Samuel zou kwetsen op lange termijn. Al snel laat ze haar conflictueuze gevoelens vallen, wanneer Samuel duidelijk maakt dat hij de touwtjes in handen heeft door haar intense verlangen om door hem gedomineerd te worden. Van een succesvolle vrouw zoals Romy wordt doorgaans verwacht dat ze een feministisch rolmodel is, wat ook expressief geuit wordt door haar assistent Esmé (Sophie Wilde). Babygirl stelt die dubbele standaard in vraag en laat een vrouwelijke CEO haar verlangens exploreren waarbij ze haar carrière en familieleven op het spel zet.
Het leeftijdsverschil tussen Romy en Samuel zorgt voor een interessante dynamiek tussen de twee. Na haar gezicht onder handen te nemen met botox en fillers, lijkt ze nu haar lichaam en ziel te verjongen door een relatie aan te gaan met een aantrekkelijke twintiger. Zo representeert ze een generatie vrouwen, die ondanks feministisch te zijn in hun ambities, toch beïnvloed worden door hedendaagse schoonheidsidealen en geïnternaliseerd ageism.
Romy’s personage is bij momenten moeilijk om naar te kijken, de innerlijke strijd die ze met zichzelf voert en de manier waarop ze alle remmen lost in haar seksuele escapades met Samuel ontsluieren haar zelfdestructieve karakter. In scènes die lijken op EMDR-therapie – psychologische traumaverwerking waarbij de patiënt een groen lichtje heen en weer volgt – wordt duidelijk dat dit gedrag clichématig voortkomt uit haar moeilijke jeugd, wat dan weer de geloofwaardigheid van de representatie van complexe vrouwelijke seksualiteit ondermijnt. Deze oppervlakkigheid weegt ook door op andere punten in Babygirl, waarbij de diepgang die de film oogt te bereiken met haar rijke thematieken deels verloren gaat.
Halina Reijn maakt van Babygirl bovenal een dynamische film, met een hoog tempo, abrupte cuts en hypnotiserende scènes. Haar moderne esthetiek en ongefilterde close-ups laten weinig aan de verbeelding over. Nicole Kidman en Harris Dickinson werden fenomenaal gecast. Het duo creëert een seksuele spanning die vanaf de eerste blikken tot de laatste scène blijft hangen. Kidmans prestatie doet denken aan haar verleidelijke personage in Eyes Wide Shut, ruim vijfentwintig jaar geleden opgenomen, waarmee ze bewijst dat goede actrices geen houdbaarheidsdatum hebben.