In het met melancholie doordrenkte Paris, Texas, winnaar van de Gouden Palm in 1984, zit een prachtige scène waarin een lang verloren gewaande vader (Harry-Dean Stanton) het ijs tussen hem en zijn vervreemde zoon probeert te breken met grappige poses terwijl ze allebei een andere kant van de straat bewandelen. Het is duidelijk dat de 29-jarige Charlotte Regan voor haar debuutfilm Scrapper (vorig jaar al te zien op Film Fest Gent) geïnspireerd werd door Wim Wenders’ meesterwerk, niet louter inzake de plot – ook hier duikt de vader zonder aankondiging en jarenlange afwezigheid op en moet die het vertrouwen en het hart van zijn kind zien te winnen – maar vooral omdat die eerder genoemde scène hier bijna exact opnieuw overgedaan wordt.
Het verhaal speelt zich waarschijnlijk af in London, want het 12-jarige hoofdpersonage Georgie (Lola Campbell) is onafscheidelijk van haar West Ham United-voetbalshirt. Na het overlijden van haar moeder heeft ze besloten om voor zichzelf te zorgen en controlerende telefoontjes van de sociale dienst af te wimpelen met de leugen dat een oom – ze noemt hem bij gebrek aan betere ingevingen Winston Churchill – voor haar zorgt. Vroeg in de film zien we hoe Georgie een checklist afvinkt die haar vorderingen in het rouwproces bijhoudt en zo wordt het ook snel duidelijk dat ze door de situatie gedwongen werd om een maturiteit op te bouwen die ongewoon is voor haar leeftijd. Om financieel rond te komen steelt en verkoopt ze fietsen met haar maatje Ali. Net wanneer ze haar draai gevonden lijkt te hebben staat plots haar vader Jason (Harris Dickinson) voor de deur, een vader die ze nooit heeft gekend en de afgelopen 12 jaar op Ibiza doorbracht. Met zijn korte broek, trainingsvest en gebleekt kapsel lijkt hij zelf nog een puber die nooit echt klaar is geweest om zichzelf als plichtbewuste volwassene te zien. Harris Dicksinson, de ijdeltuit uit Triangle of Sadness, speelt dat personage met volle overtuiging en bezit dermate veel charisma dat zijn plotse verschijning zelden geveinsd aanvoelt. Daartegenover staat een wonderlijke prestatie van Lola Campbell in de rol van Georgie, die als 12-jarige nooit eerder voor de camera stond maar met haar naturelle vertolking en vlotte tong de film met gemak weet te dragen.
Ondanks het zwaarmoedige thema en de setting in een arme buitenwijk, evoceert Regan zelden het grauwe, sociale realisme van pakweg een Ken Loach. In plaats daarvan werd er voor gekozen om alles eerder luchtig en speels te houden. We zien onder andere spinnen die met elkaar converseren terwijl hun dialogen op het scherm verschijnen in videogame-achtige tekstkaders of mensen uit Georgies’ omgeving die tussendoor commentaar geven op haar levensstijl terwijl ze recht in de camera staren, fragmenten die zowel qua stijl als compositie lijken weggelopen te zijn uit een vroege Wes Anderson. Die aanpak wordt passend ondersteund door het camerawerk van Molly Manning Walker, zelf onlangs nog in de regiestoel voor het bijzonder goed onthaalde How To Have Sex, waarbij flitsende jump cuts en met de hand geschoten beelden ondersteund worden met opvallend levendige kleuren.
Regan gaf zelf aan een imperfecte film te willen maken die risico’s durfde te nemen. Scrapper is inderdaad geen perfecte film en ‘risico’ is wellicht ook een ietwat overdreven term voor de keuzes die hier gemaakt werden, maar ze staan wel ontegensprekelijk ten dienste van de prent. Om een voorbeeld te geven: uit het begrijpelijke verlangen om haar mama weer te zien bouwt Georgie vanuit haar slaapkamer een toren van oud ijzer als brug naar de hemel. Geef toe, maar weinig kinderen van die leeftijd zouden anno 2024 nog geloven in de slaagkans van dergelijk gebricoleer, maar het magisch-realistische kader waarin Regan werkt laat die kinderlijke fantasie met gemak toe. Scrapper is dan misschien een klein filmpje dat mede door de luchthartige vorm en korte speelduur niet al te lang aan de ribben zal blijven kleven, een geslaagd en vertederend debuut is het zeker wel.
