Was 2023 een rotjaar, dan was 2024 een klotejaar. En dan ging Steve Albini ook nog dood. Gelukkig was de soundtrack wel goed.
The Bony King Of Nowhere :: Everybody Knows Zes jaar na het meesterwerk Silent Days kwam Bram Vanparys opnieuw met een prachtplaat die tijd nodig had om de invloeden van zich af te schudden, de teksten op te zuigen en er uiteindelijk een jaar lang in te wonen. Opnieuw een existentieel album om nog lang te koesteren.
Godspeed You! Black Emperor :: No Title As Of 13th February 2024 28,340 Dead Kerst 2024, de teller staat op ruwweg 45 000 doden (zoals Michael Van Peel ooit cynisch maar juist opmerkte: Israëlische doden tellen we op, Palestijnse doden ronden we af). Nu u.
The Smile :: Wall Of Eyes/Cutouts Verwende nerds als we zijn, kregen we dit jaar niet een maar twee albums van The Smile op ons bord. Wall of Eyes al wat meer proggy, Cutouts directer en hyperactief. Allebei psychedelisch, allebei goed. Misschien waren niet alle songs schitterende parels, maar klagen is voor de zwijnen.
Bon Iver :: SABLE, Justin Vernon hield het op drie songs op vijf jaar, maar brak er wel meteen ons hart mee. “Nothing’s really happened like I thought it would”: lang geleden dat wij nog eens zo mee gehuild hebben met een baardige veertiger.
The Cure :: Songs Of A Lost World Een plaat waar wij eigenlijk al heel lang niet meer op aan het wachten waren en zelfs geen zin in hadden. Wat waren we daar fout in. Robert Smith omarmt de leeftijd met alle rouw en verlies die erbij horen en maakt er een prachtplaat mee. Neen Robert, wij vinden het hier en nu ook niet leuk meer.
DIIV :: Frog In Boiling Water Hipstergroepen die toch meer eeuwigheidswaarde blijken te hebben dan aanvankelijk voorspeld: ze blijven dun gezaaid. DIIV bewees met Frog in Boiling Water definitief dat ze na alle postpunk- en shoegazerevivals, alle gemors met drank en drugs en modellen, en alle break ups gewoon een steengoede rockband zijn. Frog in Boiling Water spoelt over je heen en laat je verdwaasd achter.
Alcest :: Les chants de l’Aurore Voor deze plaat koos Neige ervoor om terug te keren naar het iets zonnigere en dromerige geluid van de beginjaren van Alcest, als tegengewicht voor alle donkerte in de wereld. Hoe meer Neige droomt in zijn muziek, hoe blijer wij ervan worden. En de videoclip van “Flamme Jumelle” behoort tot het schoonste dat wij dit jaar gezien hebben.
Midwife :: No Depression In Heaven IJzingwekkend, deprimerend, ontroerend schoon: het gold allemaal voor de nieuwe plaat van undergroundheldin Midwife op het fijnproeverslabel The Flenser. Dat kletterende geluid boven die kristallen gitaarlijnen? Ons hart dat in duizend stukjes uiteen valt tijdens “Vanessa”. Volgend jaar driemaal te bewonderen op Roadburn en dat is volkomen terecht.
De Mannen broeders :: Sober maal Veel moois gehoord van Colin H van Eeckhout dit jaar, die je met de Mannen Broeders maar ook solo als CHVE altijd een beetje buiten de tijd doet voelen. Sober Maal luisteren is een ritueel waar wij met ons katholiek schuldgevoel graag troost in vinden.
Waxahatchee :: Tigers Blood “Right Back To It” was een verslavende single, maar de plaat zelf was ons toch lang te country. Tot “Much Ado About Nothing” ons alsnog een opening bood om de rest van deze mooie, klassieke singer-songwriterplaat te ontdekken. Mag deze plek eigenlijk delen met het fantastisch morsige Manning Fireworks van MJ Lenderman, met zijn aanstekelijke slordigheid nog zo’n uitschieter in het genre.
Verder ook nog veel troost, plezier of pijn beleefd aan:
MJ Lenderman :: Manning Fireworks
Bill Ryder-Jones :: Iechyd Da
Ronker :: Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like A Big Boy
Claire Rousay :: sentiment
Jef Parker ETA IV-tet :: The Way Out Of Easy