Na de ‘moeilijke tweede’ en de ‘bevestigende derde’ is er met Romance van Fontaines D.C. nu ook de ‘alles-overhoop-gooiende vierde’. De Ierse groep bewijst zo opnieuw een van de opwindendste acts van het moment te zijn.
“Van een haarspeldbocht naar links is nog nooit iemand gestorven”, moeten ze bij Fontaines D.C. gedacht hebben. Was voorganger Skinty Fia al een gitzwarte koerswijziging na twee platen drammerige postpunk, dan is deze Romance een rechtsomkeer met een nieuw likje verf. Getuige daarvan: de kleurrijke – licht marginale – straatkleding waarin frontman Grian Chatten en zijn kornuiten tegenwoordig verschijnen. De Korn-aesthetic, zo je wil, maar dan met iets meer neonverlichting. Je zou bijna denken dat ze er lol in hebben.
Al ben je daarvoor bij Romance aan het verkeerde adres. Sterker nog: van de donderende spookhuishorror in de titeltrack krijgen wij het hondsbenauwd. “And maybe romance is a place”, zingt Chatten in het refrein. Nice try, mate, maar wij blijven vanavond thuis. De daaropvolgende mokerslag annex paniekaanval “Starburster” behoeft geen verdere uitleg, maar aan wie nog niet is ingewijd: voorzie voldoende zuurstof. Nee, vrolijk word je er allemaal niet van, maar wij liggen twee nummers ver al uitgeteld naar adem te happen. En dat is ook wat waard.
Romance is zo’n zeldzaam album waaraan alles lijkt te kloppen. Van de rechtdoorzee poprocker “Here’s The Thing” – vunzig riffje, hoge zang – tot het als vanouds scheurende “Death Kink”: geen enkele song klinkt hetzelfde, maar in elk van hen schuilt eenzelfde meesterschap. Ook tekstueel: “I see them driving into nothing when the nothing is sure / They drown their wishes in the fountain like their fathers before”, klinkt het in een sacraal “Desire”. Onbestemd verlangen als een enkele rit naar de afgrond.
Wanneer de groep gas terugneemt, snijdt het mes het diepst. De shoegaze in “Sundowner” – met gitarist Carlos O’Connell achter de microfoon – wikkelt zich dan wel om je heen als een fleecedeken, echt warm krijg je het nooit. Ook “Motorcycle Boy” – geschreven voor Chattens jongere broer – klinkt meer als een waarschuwing dan als broederlijk advies. ”Sinner shows emotion / Provokes them to hang / People stood in silence / when they tied him, they sang”, gaat het. Vrij vertaald: laat geen traan, of ze weten je te vinden. Zeiden we al dat Romance geen vrolijke plaat is?
Nee, de romantiek op Romance is allerminst roze van kleur, eerder vaalwit. Als een hart dat geen bloed, maar Xanax rondpompt. Het magistraal onderkoelde “In The Modern World” is zo een festival-anthem, maar dan voor wie de hoop al lang heeft laten varen. Enkel in afsluiter “Favourite” – uit dezelfde pen waarmee Robert Smith destijds zijn liefdesbrieven ondertekende – weerklinkt een glimp van hoop. “You’re my favourite for a long time”, verzucht Chatten in het refrein. Of hoe een naïeve popsong uiteindelijk de verlossing brengt.
De vierde van Fontaines D.C. is als een aftands bordeel op het Schipperskwartier: groezelig, het regent binnen, en de neonverlichting doet het al een poos niet meer. Maar toch staat u er iedere avond opnieuw. Plaat van het jaar, iemand?
Ik zie Fontaines DC vervellen tot de nieuwe U2. Begonnen als punkband, stilletjes aan gepolijst tot stadionrock.
In dat opzicht lijkt Girl Band (jaja, de niet woke naam) meer op The Virgin Prunes van Bono’s beste maatje en buur Gavin Friday: geen compromissen, de schaduw is hun habitat. Mais bon, Grian betekent ook gewoon ‘zon’ in het Iers. Tijd om jullie te herpakken Grian en co: come over (or back) to the dark side.