De in Ukkel geboren scenarist/regisseur Joachim Lafosse ontpopte zich tot de Waalse meester van het prangende familiedrama. In aangrijpende, uit het leven gegrepen speelfilms als L’économie du Couple, Nue Propriété of het onthutsende À Perdre la Raison ontleedde hij de onderliggende verhoudingen binnen disfunctionele gezinnen, en ook met zijn jongste prent doet Lafosse deze reputatie weer alle eer aan.
In het voortreffelijke Un Silence aanschouwt de vrouw van een gerespecteerde advocaat hoe het familiale evenwicht zwaar beschadigd raakt wanneer haar man, een zogenaamd toonbeeld van rechtschapenheid, in verdenking wordt gesteld voor het bezit van kinderporno. Hij besluit zich in de eerste plaats te distantiëren van een belangrijk dossier, maar als de druk vervolgens toeneemt en zijn gezin ten prooi valt aan intimidatie, kan de jurist zijn hoofd niet langer in het zand steken en is hij genoodzaakt om het lange stilzwijgen te doorbreken. Op het moment dat de ware feiten aan het licht komen, zijn de gevolgen echter niet te overzien, waardoor de zoon – een getroebleerde tiener – de pedalen verliest.
Het fictieve verhaal onderzoekt de destructieve effecten van een lang verborgen familiegeheim. Alles is vaag geïnspireerd op de fel bewogen zaak rond Victor Hissel, de voormalige raadsman van Julie Lejeune en Mélissa Russo, die verwikkeld raakte in een schandaal en daardoor in ongenade viel, maar dit wordt nooit met zoveel woorden duidelijk gemaakt. De regisseur van Élève Libre en Les Intranquilles gaat omzichtig te werk. De film valt dan ook op door de precisie waarmee Lafosse zijn ideeën naar voren brengt. Hij benadert het gevoelige thema zonder enige vorm van sensatie en weet de spanning geleidelijk aan op te drijven.
De kille beeldtaal van Un Silence (die de wereldpremière beleefde tijdens de 71e editie van het San Sebastian International Film Festival) speelt een overheersende rol in de film. Fotografieleider Jean-François Hensgens, die geen onaardig werk verrichtte in Tueurs en daarnaast met Dark Tide ook voet aan wal zette in de Verenigde Staten, vat de actie in sterke beelden en maakt optimaal gebruik van beperkte lichtbronnen. Soms lijkt het wel alsof het symbolische kwaad in de diepste hoeken verscholen zit van het weelderige landhuis waarin het verhaal zich grotendeels situeert. Filmrecensent Chris Jones merkte dan weer terecht op dat Hensgens knap inzet op het gebruiken van rustige overgangen tussen de verschillende scènes en hoe die aanpak een voorbeeld is van visuele vertelkunst. 
Bovenal is dit een oefening in beheersing, waarin veel onuitgesproken blijft of in het ongewisse wordt gelaten. De plot ontvouwt zich als een lange flashback en die wordt door Lafosse als dramatisch instrument gebruikt om zijn hele film rond op te bouwen. Met lang aangehouden camera-instellingen richt de cineast zich overwegend op de verbijsterde echtgenote (een uitstekende vertolking van Emmanuelle Devos) en dringt zo diep door in de psyche van het personage.
