De ‘mean streets’ van Marseille vormden al eerder het decor van Shéhérazade, de film waarmee regisseur Jean-Bernard Marlin anno 2018 op de radar verscheen en die hem meteen een aantal prijzen (de Jean Vigo Award en de César voor beste debuut) opleverde. Ook zijn nieuwste prent speelt in de door armoede geteisterde woonwijken van de Franse badstad, al plaatst de cineast dit keer een soort van Romeo & Julia-verhaal tegenover de achtergrond van een eeuwig durende bendeoorlog.
De tieners die in het rauwe Salem opdraven, zijn amper opgewassen tegen de problemen waarmee ze te kampen krijgen. Zo komt ook de jonge Djibril voor een dilemma te staan. Wanneer zijn liefje, dat tot een rivaliserende clan behoort, zwanger blijkt, zet hij het zigeunermeisje aanvankelijk onder druk om een abortus te laten uitvoeren om de gemoederen niet nog meer te verhitten. Daarnaast raakt de jongen betrokken bij de brutale moord op een klasgenoot, waarna hij een celstraf uitzit en tot inkeer komt, maar gaandeweg ook zijn greep op de realiteit verliest. Voortaan is Djibril er heilig van overtuigd dat alleen zijn dochter in staat is om de rust in de achterbuurten te laten wederkeren en hen zodoende van alle chaos te bevrijden.
Met vrij beperkte middelen weet regisseur Jean-Bernard Marlin (wiens roots in Armenië liggen en die studeerde aan de destijds door Louis Lumière en Léon Gaumont opgerichte filmschool) ons onder te dompelen in een hardvochtige wereld, die getekend wordt door een neerwaartse spiraal van escalerend geweld. Marlin bracht bijna een jaar door met zijn amateurcast, om nadien nog eens gedurende vijf maanden met hen te repeteren, wat de authenticiteit van de film zeker in de hand heeft gewerkt.
Het broeierige Salem, dat hier en daar vergeleken wordt met Jacques Audiards Un Prophète, leunt stijlkundig vooral aan bij het stedelijke realisme dat Ladj Ly voor de lens bracht in het explosieve Les Misérables uit 2019 – maar kan zich daar toch niet helemaal mee meten. Met een snuifje fantasy voegt Marlin ook nog een spirituele en bovennatuurlijke dimensie toe aan zijn documentaireachtige aanpak, maar net daar knelt het schoentje. Hoewel Salem stevig verankerd zit in de werkelijkheid, raakt de prent door die toevoegingen wat uit evenwicht en verliest de cineast zich tijdens de lang uitgesponnen tweede helft in overdreven symboliek (let op de zwerm krekels die te pas en te onpas door het luchtruim scheert) en een geforceerd metafysisch toontje.
Dankzij de sterke cinematografie van Jonathan Ricquebourg (die onder meer het bevreemdende Earwig en het uitzinnige Coupez op zijn actief heeft) kan Salem qua sfeerbeeld en milieuschets gelukkig wel tellen.