Wanneer het aankomt op het filmjaar 2023, dan zat Disney duidelijk in de hoek waar de klappen vielen. Niet alleen bleek de grote animatierelease voor het eindejaar – Wish – zwaar onder de verwachtingen te blijven aan de kassa, op Guardians Of The Galaxy Vol. 3 na was het ook al kommer en kwel wat de resultaten betrof voor de Marvelfilms. Als dat al waar was voor ‘the house of the mouse’ dan is dat zeker zo voor het DC universum van Warner Brothers.
Na de aankondiging dat de hele zwik aankeek tegen een grondige opkuisbeurt (en naar verluidt zelfs Gal Gadot niet meer zal terugkeren als Wonder Woman) zag de studio Blue Beetle zwaar onderpresteren en bleken Shazaam! Fury Of The Gods en vooral The Flash zelfs regelrechte flops te zijn. In vergelijking met The Marvels – het superheldenkneusje dat een paar weken geleden straal genegeerd werd door het publiek – heeft Aquaman And The Lost Kingdom, de allerlaatste film onder het oude DC-regime, het voordeel dat het prijskaartje iets minder gepeperd was, maar ook daar wijzen de eerste cijfers op allesbehalve een hit. Bovenop dat alles moesten de studiobonzen dan ook nog eens de rol van Amber Heard in de trailer minimaliseren, aangezien die sinds haar breed uitgesmeerde echtscheidingsproces nu niet meteen meer tot de A-lijst van Hollywood behoort.
Dat die bewogen productieperikelen het resultaat geen goed hebben gedaan, mag blijken van bij de eerste aartslelijke beelden waarmee deze sequel opent. De vraag rijst of DP Don Burgess eigenlijk ooit een film fotografeerde die wel het bekijken waard was, maar als toeschouwer vraag je je vooral af hoe het komt dat het zwakke doorslagje van de ‘Mount Doom’ scènes die we hier in de finale krijgen, er bijna een kwarteeuw na de originele Lord Of The Rings-trilogie zo erbarmelijk slecht uitziet (om nog maar te zwijgen over het feit dat elke nieuwe SF-franchise die zoals hier een eigen versie wil van de ‘Mos Eisley Cantina’-scène uit Star Wars: A New Hope erin slaagt ze lelijker en lelijker te maken). Jaren aan nieuwe ontwikkelingen zouden toch moeten geleid hebben tot beter resultaat zou je denken, maar als er iemand als James Wan achter de camera staat, leidt al die technologische tovenarij tot niks, zoveel is duidelijk. Wan was ooit een heel klein beetje interessant ten tijde van de allereerste Saw, maar sindsdien is zijn filmografie gevuld met absolute draken van films en zijn incompetente regie – getekend door chaos en vreselijk slecht geënsceneerde flutactie – helpt ook hier de dingen grondig om zeep.
Het verhaaltje draait om een oud kwaad dat zich opnieuw begint te manifesteren nu de klimaatopwarming de ijskappen laat smelten – u zal de boodschap moeilijk kunnen misverstaan – en het ligt aan Aquaman en zijn broer die weer wordt opgevist om de bedreiging te stoppen. Veel – heel veel – lelijke CGI, oeverloos vervelende gevechten en vooral eindeloos veel uitleg die ons bij de les moet houden en iets zinnigs brouwen uit de brij worden vervolgens ons deel. Het enige wat je Aquaman en zijn hele franchise toewenst na deze ramp is een koud en roemloos graf ergens diep in de zee.
