Kelly Reichardt staat bekend voor haar beheerste portretten van intrigerende vrouwelijke personages. In Showing Up focust ze op het alledaagse leven van Lizzy, een jonge kunstenares in Portland, Oregon. Met haar delicate, kleurrijke sculpturen als centraal element, toont de film hoe Lizzy een balans probeert te vinden tussen haar complexe innerlijke wereld, haar kunst en haar omgeving. De relaties met haar familieleden, vrienden en rivaliserende kunstenaars worden zo op een tedere, humoristische manier uitgediept.
Showing Up is de vierde samenwerking tussen regisseur Kelly Reichardt en actrice Michelle Williams. In het spraakmakende Certain Women uit 2016 speelde Williams bijvoorbeeld een van de drie vrouwelijke hoofdpersonages. Reichardt wist toen al haar publiek te boeien door een blik te werpen op doorsnee vrouwen. Op dezelfde gedetailleerde manier neemt Reichardt, samen met scenarist Jon Raymond, nu de dagelijkse routine van Lizzy onder de loep, geen door haar werk geobsedeerde kunstenares die constant op het punt staat haar beste creatie ooit neer te zetten of constant op de rand van een zenuwinzinking balanceert, maar een gewone, ietwat sombere vrouw die enkel al worstelt om de focus te vinden om te creëren.
Toch weet de prent in een authentieke esthetiek en gebruik van korrelige film een uniek beeld te brengen van de relaties die ontplooien tussen kunstenaars, ouders en dochters, broers en zussen. Het trage tempo van de film, die niet meer dan enkele dagen in de aanloop naar Lizzy’s tentoonstelling overbrugt, geeft de kijker ruimte om na te denken over de gevoelens en gedachten die door het hoofdpersonage stromen. Lizzy zit boordevol frustraties: met haar huisbazin Jo (gespeeld door Hong Chau) die zelf te druk bezig is met haar kunst om Lizzy’s waterketel te repareren, met haar kat die midden in de nacht een duif in haar badkamer opjaagt, met haar nonchalante ouders en met haar broer die zich steeds gekker en geïsoleerder lijkt te gedragen.
Reichardts film focust op vrouwelijke frustraties die vaak niet resulteren in emotionele uitbarstingen, prikkelende climaxen, huilbuien of schreeuwpartijen, maar gewoon ingeslikt worden totdat alles vanzelf weer lijkt te kalmeren. Zoals wanneer Lizzy dagenlang voor dezelfde duif zorgt die ze eerst ‘s nachts uit het raam kieperde, totdat die gewoon weer vanzelf wegvliegt, alsof hem niets overkomen was. Even ontvreemdend als de non-confrontaties in de film, zijn de onuitgesproken gevoelens en bondige dialogen. Wie op zoek is naar diepgaande gesprekken, een duidelijke verhaallijn of juist luchtige grappen, zal op zijn honger blijven zitten.
Daarmee is Showing Up een tragikomedie die een ‘slice of life’ toont uit het leven van een alledaagse beeldhouwster. Even gedetailleerd als hoe haar beeldhouwwerk gefilmd wordt, toont Reichardt Lizzy’s dagelijkse routines, maniërismen en hoe ze met haar menselijke banden omgaat. Als vorm van zelfcreatie boetseert Lizzy elk beeldje tot een vrouwelijke figuur met een eigen karakter. De verschillende posities (vrolijk dansend, liggend of zichzelf uitstrekkend) en uiteenlopende kleuren geven telkens iets weer over de innerlijke wereld die Lizzy wil presenteren. Het allerliefst wil ze ongestoord verder werken, dat alle armpjes en beentjes de juiste proporties hebben en dat elke kleur waarmee ze emailleert perfect uit de oven komt. Samen met haar kom je echter te weten dat je maar al te snel gehecht raakt aan die dingen die ongewenst je leven binnenkomen, zoals een duif met een gebroken vleugel of een mislukt kunstwerk met een zwarte roetvlek, en dat kunst over het algemeen mensen samenbrengt en niet afstandelijker maakt.
Ondanks haar nominatie voor een Palme d’Or in Cannes en het feit dat Reichardt geprezen werd voor haar regie en Williams voor haar acteerprestatie, kreeg Showing Up geen officiële Belgische bioscooprelease. Ontevreden met deze uitkomst kozen De Cinema, KASKcinema, Cinema RITCS en Buda ervoor de film doorheen de maand december toch in hun zalen te tonen.