Een nieuwe plaat van het Engelse Slowdive mag hoogst terecht wereldnieuws heten. Al van in de prille jaren negentig overtuigt de legendarische band met sublieme muziek en staan ze aan de wieg van de wazige, haast impressionistische shoegaze, een genre dat ze destijds mee hebben uitgevonden. Denk aan engelenstemmen, heerlijk waaierende gitaren en een wall of sound die de uitvinder daarvan, wijlen Phil Spector, groen zou doen uitslaan van jaloezie. Deze kraakverse vijfde plaat vormt als vanouds een enkel ticket richting paradijs.
En dan te bedenken dat de naam shoegaze destijds een scheldnaam van de Britse muziekpers was. En ook bij collega-muzikanten had Slowdive het niet bepaald onder de markt: Richey Edwards van The Manic Street Preachers liet zelfs optekenen dat hij Slowdive meer haatte dan Hitler… Nou nou. Pas toen de band er met Pygmalion midden jaren negentig de brui aan gaf, groeide de status van Slowdive zienderogen aan tot haast mythische proporties. Met de bloedmooie comebackplaat Slowdive in 2017 tekende de band in dat jaar, samen met het herrezen My Bloody Valentine en Ride, voor een heuse shoegazerevival.
En jawel, ook deze laatste worp overtuigt over de ganse lijn. Plaatopener “Shanty” herbergt alles waar Slowdive voor staat. Een delaypedaaltje dat zelfs de sterkste berggalm laat verbleken, doet de mistige stemmen van kernleden Neil Halstead en Rachel Goswell alle eer aan. Let ook op die forse drums van Simon Scott. Bij die openingstrack voel je al, ondanks het droeve nieuws dat de moeder van Goswell en de vader van Scott recent overleden, een slowdive grand cru, geen twijfel mogelijk. En we zitten daarna meteen gebeiteld met het instrumentale “Prayer Remembered”, track twee van deze magistrale plaat. Het nummer lijkt bij aanvang wat op iets te slappe koffie, maar is toch hoogst aangename achtergrondmuziek bij uw dagelijkse potje wegmijmeren. Klein puntje van kritiek: misschien vist deze song net iets te veel in de vijver van Pygmalion, die lichtjes overbodige Slowdive-plaat uit 1995.
Het uptempo ”Alfie” is dan gelukkig wel weer supersterke kost: als een jachthoorn duikt de stem van Goswell – sowieso een van de mooiste vrouwenstemmen uit de popmuziek – geregeld op, waarna Halstead met zijn dromerige stem het laken resoluut naar zich toe trekt. Denk ten slotte zowel aan “Slomo” uit de vorige plaat van de band als aan iets beresterks van The Cure uit de jaren tachtig en geniet domweg voluit. Nog meer referenties? Wat dacht u van een heerlijk accuraat flangerpedaaltje op de bas in het door Halstead gezongen “Andalucia Plays”, dat rechtstreeks uit een nummer van New Order geplukt lijkt? De volledige song laat zich maar al te graag beluisteren alsof het de allerbeste poëzie in dit ondermaanse bestaan betrof. Behaaglijk traag, muzikaal nog welluidender dan pakweg het mooiste van cultgroep Galaxie 500 en met een sublieme omhelzing tussen de stem van Halstead en die eerder vernoemde bas.
Jawel, deze plaat is zo verschroeiend goed dat “Kisses”, de vooruitgeschoven single die meestal toch de sterkhouder van een later te verschijnen plaat vormt, zelfs kleine speldenprikken teleurstelt. Het tempo doet, alweer, meer aan The Cure dan aan Slowdive denken. De stemmen van Goswell en Halstead doen dan weer waar ze perfect in zijn: u zachtjes wiegend uit uw stoel laten zweven, zo naar een nevelig landschap waar de nazomerzon vastberaden begint door te priemen. ”Skin In The Game” drijft hoogst aangenaam op de stemmen van Goswell en Halstead en klinkt als iets pijnlijk moois dat de band zo’n slordige dertig jaar geleden domweg vergat op te nemen bij debuutplaat Just For A Day uit 1991.
In het op een accurate synthesizerpartij steunende “Chained To A Cloud” krijgt de hemelse zang van Goswell eindelijk wat meer speelruimte, terwijl hekkensluiter “The Slab” opnieuw een forse drumpartij en breed wapperende gitaren bevat. Wedden voor een teletijdmachine, die staat ingesteld op het begin van de jaren negentig, dat dit ook hun afsluiter tijdens de komende concertreeks wordt?
Anno 2023 moet Slowdive, zoveel jaar na hun eerste singles, nog geen millimeter aan kwaliteit inboeten. Absolute prachtplaat.
Zwaar overschat album. De songs zijn onvoldoende uitgewerkt en het neigt naar geluidsbehang. Hoe deze reviewer het meesterlijke Pygmalion als overbodig bestempeld is mij een raadsel. Dat was een classic met de diepgang die dit nieuwe album bij lange na niet heeft.